Hoe verder…? (Ingezonden)

Wij waren woensdag met man en macht op Mariënburg aanwezig. Daar wilden wij met alle partijen goede afspraken maken over de aanvang van het onderzoek naar het massagraf van 1902. Radjkoemar Soechit van het directoraat Openbaar Groen was daar aanwezig en die had de oude treinbestuurder Poeran ook laten komen. De heer Kodan van Bouwwerken van het ministerie van Openbare Werken samen met zijn assistent net als de bestuursleden aannemer Hassanmahomed (bekend van Baba en Mai) en Winodh Kolai van de Stichting Hindostaanse Immigratie waren ook present en natuurlijk ook de aardige mederwerkers van de heer Michel Sjak Shie, mevrouw Soeli Wirjosemito en de heer Ramidjan Karman.

Openbaar Groen was daar voor de tracés, Bouwwerken voor de renovatie van het door houtluizen aangetaste kantoor, Hassanmahomed voor de graafmachines en Kolai (alias Kopro) voor de velduitrusting. De heer Karman was enkele dagen geleden op ons verzoek heel keurig geholpen door de politie van Tamanredjo en onmiddellijk kreeg hij zijn plattegrond terug van een 'duistere' figuur.

Maar nu zitten wij nog aldoor met de capriolen van de projectleider de heer Michel Sjak Shie. Hij kan het blijkbaar niet laten om aldoor onze werkzaamheden te saboteren. Want woensdag konden wij de plattegrond van Mariënburg weer niet krijgen om te kopiëren, ondanks zijn toezegging aan het ministerie van Binnenlandse Zaken. Zijn medewerker durfde ons de plattegrond niet te geven, want... “hij weet van niets.” Dus kunnen in het dagboek de coördinaten van het nulpunt nog niet worden vermeld en kan de tracé ook niet worden uitgezet.

Er moet nu eindelijk een stop worden gezet aan de dwarsligger Michel Sjak Shie. Het is nu niet meer leuk, want daarvoor zijn wij op Mariënburg te serieus bezig. En dat kost allemaal geld. Bovendien komen wij daar niet voor een excursie, maar wij komen daar om te werken. En wij komen niet werken voor onszelf, maar voor het Surinaamse volk, voor de natie.

Benjamin S. Mitrasingh
archeoloog