Ingezonden: Kijk op een Indiase groepsverkrachting

De groepsverkrachting op 16 december 2012 van een 23-jarige Indiase studente in een bus in Nieuw Delhi met uiteindelijk als gevolg haar dood, is wereldwijd en dagenlang belangrijk nieuws geweest. Dit drama heeft diepe verontwaardiging veroorzaakt en massale protesten in alle steden in India. In de internationale pers is gezegd dat de brutale groepsverkrachting een “koude schaduw werpt op hoe slecht India zijn vrouwen behandelt”. Volgens sommige media reflecteert deze verwerpelijke daad een alarmerende trend in India, welke zich koestert in zijn succes als een groeiende zaken- en technologische wereldcentrum, maar tegelijkertijd een schandalig misbruik van vrouwen tolereert. De New York Times wijst erop dat India, een opkomende economische macht en werelds grootste democratie, nooit zijn volledige potentie zal bereiken als de helft van zijn bevolking voortdurend leeft in vrees.

De wetten tegen verkrachting worden in India geregeld in Sectie 375 van de ‘Indian Penal Code’. Zonder verder inhoudelijk in te gaan op deze wetten kan worden gesteld dat in het algemeen bedoelde wetten zeer bevooroordeeld zijn naar de slachtoffers toe. Als het slachtoffer een minderjarige is, moet de beschuldigde zijn onschuld bewijzen; is het slachtoffer meerderjarig dan moet zij haar aanklacht/beschuldiging bewijzen. Op dit moment is de maximum straf voor verkrachting levenslang met een minimum van zeven jaar. Sedert 1983 eisen vrouwenorganisaties in India de doodstraf voor verkrachters, een eis die bij de recente protestacties massaal wordt geëist.

Snelst groeiende misdaad
Een zeer ernstige klacht is al jaren ook, dat de zeer sterk door mannen gedomineerde Indiase machtsstructuur, vrouwen die slachtoffers zijn van verkrachting niet serieus neemt bij indiening van hun aanklachten bij de politiebureaus en ook dat na registratie deze klachten niet diepgaand worden onderzocht. Veelzeggend is dat men in India vaak de term 'eve teasing' gebruikt als eufemisme voor 'sexual harassment' en molest van vrouwen door mannen.

Het 'National Crime Records Bureau' (NCRB) van India vermeldt dat in 2011 aangifte is gedaan van 24.200 gevallen van verkrachting. Volgens het NCRB is verkrachting de snelst groeiende misdaad in India. In 1990 bedroeg het aantal geregistreerde verkrachtingsgevallen 10.068, in 2000 was dat 16.496 en in 2009 was het aantal 21.397. In deze cijfers zijn niet inbegrepen de gevallen van kidnapping, ontvoering en molest van vrouwen. In 2009 bijvoorbeeld bedroeg het aantal ontvoeringen van vrouwen ruim 25000, terwijl in dat jaar sprake is geweest van meer dan 38000 gevallen van molest.

Nieuw Delhi, ‘rape capital’ van India
Landelijk geven de statistieken van het NCRB aan dat er gemiddeld zestig gevallen van verkrachting worden geregistreerd waarvan een vierde deel in Nieuw Delhi. Volgens een VN onderzoek van 2010 voelt 85% van de vrouwen in Nieuw Delhi zich onveilig en is bevreesd aangerand te worden. “Women feel more vulnerable while traveling in a bus, waiting at a bus stop, walking in the streets and in market places”, aldus het VN onderzoek. Om de 17 uur wordt in Nieuw Delhi een vrouw verkracht. In 2012 bedroeg het aantal geregistreerde gevallen van verkrachting in de Indiase hoofdstad 635, waarvan tot nog toe slechts één is berecht.

Er wordt beweerd dat in Nieuw Delhi vrouwen –tenzij zij zeer rijk en geprivilegieerd zijn- meer kans lopen het slachtoffer te worden van onmenselijke behandeling en vernedering. De gegoede klasse kan zich omringen met lijfwachten en worden rondgereden door hun chauffeurs die vele jaren bij de familie in dienst zijn. De niet-geprivilegieerden hebben allerlei methoden en trucjes bedacht om te overleven in deze metropool van ruim 15 miljoenen mensen.

Vriendinnen van mijn dochter, die enige tijd aan de ‘Jawaharlal Nehru University’ in Nieuw Delhi heeft gestudeerd, vertelden haar dat zij nooit alleen gebruik moet maken van het openbaar vervoer. Wanneer meisjes alleen in een auto-rickshaw reizen, voeren zij echte maar soms ook imaginaire gesprekken via hun mobieltjes met vrienden en familie zodat de rickshaw-driver het idee heeft dat haar familiaire kringen weten waar zij is. In taxi’s sms'en meisjes kenteken- en registratie nummers door aan meestal hun vaders en broers.

Schaamte en stigma
Van groot belang is ook er op te wijzen dat vele gevallen van verkrachting en molest niet bij de politie worden gemeld vanwege schaamte, sociale stigma’s (de naam van het overleden slachtoffer van 16 december is nog niet genoemd in de media), familie betrokkenheid (incest) en ook vanwege een totaal gebrek aan enige geloofwaardigheid in het politie- en justitieel apparaat. In dit verband kan verwezen worden naar een onderzoek in 2005 van 'Transparancy International India', waarin wordt aangegeven dat 99% van de Indiase bevolking gelooft dat de politie corrupt is en 97% vindt dat de rechterlijke macht corrupt is. Volledigheidshalve, 98% van de Indiërs denkt dat politieke partijen corrupt zijn.

Als Indiase vrouwen het zo moeilijk hebben om hun aanranders voor het gerecht te slepen, dan kan men zich voorstellen hoe de situatie veel en veel slechter is voor buitenlandse slachtoffers van verkrachting. Nieuw Delhi is ook voor buitenlandse vrouwen een zeer gevaarlijke stad. Op 14 oktober 2003 werd een Zwitserse diplomaat aangerand nadat zij een internationaal film festival in Delhi verliet. Op 27 februari 2004 was een Duitse toeriste het slachtoffer, op 7 maart 2004 een vrouw uit Fiji, in juni 2010 twee Nederlandse meisjes en ook in juni 2010 werd een Braziliaanse door haar huisbaas verkracht.

Surinaamse vertegenwoordiging
De regering van Suriname die in 2010 is aangetreden, nam de beslissing om drie vrouwen op de ambassade in Nieuw Delhi te plaatsen. Daar is op zich niets tegen als men gekozen had voor vrouwen met ervaring/kennis van de buitenlandse diplomatieke dienst. Hier is geen sprake van geweest, voor de zoveelste keer werden door de verantwoordelijken voor het buitenlands beleid van ons land beslissingen genomen zonder enige kennis van de feitelijke toestanden in de landen waar sommige van onze buitenposten zijn gevestigd. Uit arrogantie en misschien ook minachting en rancune vonden deze verantwoordelijken het niet nodig om zich te laten briefen door in dit geval de teruggekeerde diplomaten uit India. Het is ook onbegrijpelijk waarom de leiding van Buitenlandse Zaken en de Chef de poste in Delhi vorig jaar de beslissing hebben genomen om de ambassade te verplaatsen van de meest veilige en best bewaakte ambassade wijk Chanakyapuri in Delhi naar de woonwijk Vasant Vihar in Zuid Delhi. Juist vanwege de veiligheid was de Surinaamse ambassade in 2002 verplaatst van Vasant Vihar naar Chankyapuri, waar alle belangrijke ambassades (Australië, China, Indonesië, Frankrijk, Nederland, Nieuw Zeeland, Pakistan, Turkije, Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, enz.) zijn gevestigd.

Bij een professionele aanpak zou men serieus de bedreigingen hebben moeten overwegen die in de metropool Nieuw Delhi bestaan voor vrouwen, in casu voor alleenstaande vrouwen. Indien er sprake was van weloverwogen en doordacht handelen, indien men geluisterd zou hebben naar de ervaringen en adviezen van anderen die reeds in de Indiase hoofdstad gediend hebben, dan zou men voorzieningen hebben getroffen om de veiligheid van deze drie Surinaamse vrouwen zoveel als mogelijk te garanderen. De feiten schijnen echter anders te liggen, waardoor men de professionaliteit en deskundigheid van degenen die benoemen in twijfel kan trekken. Het plaatsen van functionarissen in onveilige situaties is het sterkste signaal van amateurisme en ondeskundigheid.

Rudie Alihusain