Nog een weekje maar

Het is aftellen geblazen voor de voetbalfans. Nog zes dagen voor de aftrap. Dit weekend nog de laatste oefenwedstrijden en dan kan de strijd beginnen. Waar in andere landen al het andere nieuws langzaam maar zeker plaats maakt voor het WK Voetbal in Zuid-Afrika of er al weken door wordt overschaduwd, blijft het rustig in Suriname. Met de golf aan advertenties, commercials en marketingstunts valt het reuze mee. Bedrijven hebben er het geld niet voor of ze hebben geen al te hoge verwachtingen van de respons van de consument. Een scherpe aanbieding van een plasmascherm, een gratis voetbal bij twee gallons muurverf; dan heb je de commerciële activiteiten wel gehad zo’n beetje.

Ook de Surinaamse media houden zich in, al kan het natuurlijk zijn dat redacties dezer dagen meer belangstelling aan de dag leggen voor de vorming van een nieuwe regering. Bijna net zo enerverend als een stevige pot voetbal. Maar ook als het nieuws minder door de politieke ontwikkelingen zou worden gedomineerd is het maar de vraag hoeveel kolommen of zendtijd met het WK vielen te vullen.

Daar zijn een paar verklaringen voor. Om te beginnen doet Suriname niet mee aan het eindtoernooi. Nogal logisch met die pseudovedetten en amateurs met hun stevige salariseisen, zult u misschien zeggen, maar dat bespaart de Surinaamse pers wel een hoop kosten en moeite om naar Zuid-Afrika af te reizen. Toch zijn straks twee Surinaamse verslaggevers - hoewel ze zich ook wel eens hebben laten ontvallen dat ze bij dit soort evenementen eigenlijk ook als supporter en liefhebber ter plaatse zijn - van de partij. Ik hoop trouwens dat Qoesje en Desje, want daar hebben we het over, de twee bekendste sportpresentatoren van het land, genoeg warme kleren meenemen. De Denen (naar mijn bescheiden mening wel degelijk outsiders, al was het maar vanwege die naar Deense maatstaven behoorlijk donkere keeper), die als een van de eerste selecties neerstreken en toch best het een en ander gewend zijn qua barre weersgesteldheden, schijnen het van de week namelijk knap koud te hebben gehad. De winter staat daar voor de deur.

Hoe dan ook, Desje en Qoesje weten van wanten, maar ze kunnen met zijn tweetjes natuurlijk onmogelijk de Surinaamse media van informatie voorzien. Die zijn dan ook voornamelijk op buitenlandse nieuwsbronnen aangewezen. Vandaar dat we in de kranten vaak precies dezelfde verhalen tegenkomen over favoriete voetballers, wie welk land tipt als finalist, problemen met de nieuwe wedstrijdbal die alle kanten op dwarrelt of de tussenstand bij de bookmakers.

Met die relatieve mediastilte kan ik nu en dan hartstochtelijk verlangen naar alle voorbeschouwingen in Nederland. Diepte-interviews met de assistent-trainer, onthullende reportages uit het trainingskamp, impressies van de directe omgeving rond het spelershotel. Zo komen we alles te weten over de heup van Arjen Robben, laten we ons leiden door deskundige meningen over de matige kwaliteit van de Hollandse defensie, de te hoge leeftijd van captain Giovanni van Bronckhorst en de chronische overbezetting op het Nederlandse middenveld. Te weinig Schoenakers of Van der Kerkhofjes (Willy). Het zou zelfs niet al te veel moeite kosten om te achterhalen of Yolanthe en Sylvie inmiddels een beetje met elkaar overweg kunnen als prominente voetbalvrouwen.

Machtig interessant allemaal maar voor je het weet vliegen de trivialiteiten je om de oren. Ik doe een greep. Dennis Bergkamp maakte volgens de kijkers van NOS Studio Sport op het WK van 1998 in Frankrijk het mooiste doelpunt dat ooit op een eindtoernooi werd gescoord. Het ging om de winnende goal tegen Argentinië in de kwartfinale. Nou kan dat doelpunt inderdaad niet vaak genoeg herhaald worden, maar wat koop je ervoor om zoiets in de krant te lezen? Ook vernemen we dat een pasgeboren pinguin in een Italiaanse dierentuin in juni de naam krijgt van de eerste Italiaanse doelpuntenmaker in Zuid-Afrika. Uit het bericht valt niet op te maken wat er gebeurt wanneer de Azzurri kansloos worden uitgeschakeld zonder ook maar één keer het net van de tegenstander te vinden. Stel je voor, zo’n pinguinkuiken, dat er zelf ook allemaal niets aan kan doen, maar straks levenslang naamloos moet blijven vanwege een stel wanpresterende voetballers.

Geruststellend is dan weer wel dat de helft van de Nederlandse vrouwen oprechte interesse toont voor het voetbaltoernooi. Dat geeft rust in de huiskamer. Aan de andere kant roept zo’n gegeven ook vragen op. Hoeveel uur per dag mogen mannen bijvoorbeeld voor de buis zitten? Hoe zit het met het avondeten? En hoeveel procent van de tv-kijkers wordt uit zijn of haar slaap gehouden door de “vuvuzela”, die ellendige toeter waar de Zuid-Afrikaanse tribunes van zijn vergeven?

Nee, dan mijn tienjarige zoon. Die stelt zich al drie weken dik tevreden met zegge en schrijve twee WK-magazines. Het wedstrijdschema kent hij uit zijn hoofd, hij weet precies welke tegenstanders Oranje in de knock-out fase tegenkomt en heeft alleen nog wat moeite met de opstellingen van Slovenië en Noord-Korea. Punt van zorg is alleen hoe hij het met school gaat regelen. Kijk, hij is best bereid Nieuw-Zeeland-Slowakije later op de dag in samenvatting te bekijken maar hoe moeten we het aanpakken wanneer Brazilië of Nederland om elf uur Surinaamse tijd aan de aftrap verschijnen? Geen punt, we hebben al een paar briefjes klaar liggen om hem ziek te melden. ’s Avonds hoor ik hem aftellen in zijn bedje. Nog zes nachtjes.

Diederik Samwel