De Kern van het Huisvestingsplan 2012-2017 (aangeboden)

De aanpak van het huisvestingsvraagstuk is een uiterst belangrijke, maar ook zeer complexe opgave. Het vereist inzicht in de problematiek die daaraan ten grondslag ligt en de daarbij verweven facetten. Tevens ook een ruime visie en denkwijze inzake de oplossingsrichtingen en het te ontwikkelen nationaal huisvestingsbeleid.

De huisvestingsopgave omvat vele uitdagingen en mogelijkheden, die een maatschappelijke sectorbrede aanpak vereisen. Hierbij doen zich binnen publiek-privaat partnerschap in een geherstructureerde en geordende huisvestingssector kansen en mogelijkheden voor. Van belang daarbij zijn ownership en draagvlak, maar ook transparantie en duidelijkheid omtrent beleidsvoornemens, de wijze van invulling en de rol van de publieke, niet gouvernementele en private marktpartijen.

Aanpak huisvestingsvraagstuk
Het huisvestingsplan 2012–2017, of beter het integraal strategisch huisvestingsbeleidsplan, is een plan waarin de visie van de regering op de aanpak van het huisvestingsvraagstuk van de samenleving gericht op de toekomst is gepresenteerd.
Het strategische betreft de visie, richting en keuze van het beleid en geeft het kader aan van het nieuwe huisvestingsbeleid. Dit kader is nodig om sturing middels beleid mogelijk te maken en dient als leidraad voor besluitvorming. Het gaat hierbij om welke richting moet worden opgegaan met als oogmerk realisatie van de voornemens.
Het is geen plan of projectdossier voor de bouw van woningen evenmin een document dat bedoeld is om financiering aan te vragen bij deze of gene bank of multilaterale instelling.

Op pagina 5, Voorwoord van de president, 3e alinea is duidelijk uiteengezet dat de regering ervan overtuigd is dat met het geformuleerde beleid de actuele huisvestingsproblematiek van de samenleving structureel kan worden aangepakt en een basis wordt gelegd voor duurzaam huisvestingsbeleid, waaraan alle actoren binnen een aangescherpt wettelijk kader, hun bijdrage kunnen en moeten leveren. Zulks in tegenstelling tot het tot nu toe gevolgde model van volkswoningbouw door en via de Overheid. Hierdoor wordt onze samenleving in staat gesteld ook in de toekomst en onder wisselende omstandigheden, zo goed mogelijk te voorzien in de huisvestingsbehoefte van alle groepen.

Zoals de grondwet voorschrijft in art 49 van hoofdstuk VIII Sociale Ordening, moet er bij wet een huisvestingsplan worden vastgesteld gericht op het in voldoende mate voorzien in betaalbare woningen en staatscontrole op de aanwending van onroerend goed voor volkshuisvesting. Deze formulering geeft niet expliciet aan dat de regering zelf moet voorzien in betaalbare woningen evenmin voor de aanwending van onroerend goed dat zulks slechts beperkt is tot grond of meer specifiek domeingrond.
In de 4e alinea op pagina 5 is aangegeven dat:
1. Het plan de herstructurering omvat van de huisvestingssector
2. De overheid daarbij een andere, nieuwe rol zal vervullen
3. Deze nieuwe rol zal bestaan uit het ontwikkelen van beleidslijnen in overleg met doelgroepen en actoren, het scheppen van voorwaarden en het actief faciliteren van huisvestingsinitiatieven, die binnen het raamwerk van het beleid en de regelgeving, door actoren binnen de gemeenschap worden uitgevoerd.
4. Het maatschappelijk belang van huisvesting een brede maatschappelijke aanpak noodzaakt.
5. Dat gebleken is dat er behalve de overheid ook niet gouvernementele partijen en actoren in staat zijn, succesvol een bijdrage te leveren aan de aanpak en oplossing van de huisvestingsproblematiek voor de verschillende doelgroepen.
6. Dit potentieel moet worden ingezet en benut om de woningnood structureel en duurzaam aan te pakken. Hiertoe is een beleidskader nodig dat zulks mogelijk maakt, maar ook regelgeving die hun bijdrage en de voorwaarden waaronder zulks moet geschieden regelt.
7. Tevens mechanismen die (bij)sturing, controle en verantwoording zijdens die partijen naar de overheid toe mogelijk maakt.
8. Dat voor urgente gevallen en voor overige kwetsbare groepen (noodhuisvesting, senioren, zorgbehoevenden, mensen met een beperking) die eventueel toch niet in aanmerking kunnen komen voor op hun behoefte afgestemde huisvesting vanwege verscheidene redenen, niet slechts op de niet gouvernementele actoren kan worden teruggevallen. Derhalve zullen deze groepen toch afhankelijk zijn van de overheid. Hetzij in de vorm van sociale woningbouw, betaalbare huurwoningen, subsidie, facilitering, woningverbetering of anderszins.

Vergroten keuzemogelijkheden
Het lange termijn doel van het nationaal huisvestingsbeleid is gericht op het vergroten van de keuze mogelijkheden om te voorzien in de huisvestingsbehoeften van de samenleving en de bereikbaarheid voor woningzoekenden te vergemakkelijken, zodat men steeds vaker zelf in staat zal zijn om in de eigen behoefte te voorzien.
De terugtredende rol van de overheid in de geherstructureerde huisvestingssector past binnen het concept van enablement (gelegenheid bieden en toestaan) waarbij andere actoren, zoals de particuliere sector, de niet-gouvernementele organisaties en maatschappelijke groepen moeten worden gestimuleerd en ingeschakeld om hun rol en bijdrage te leveren in de voorziening van adequaat en bereikbaar onderdak voor iedereen.
De overheid stelt het beleid, de kaders en regels waar binnen de actoren mogen opereren vast en ziet erop toe, dat partijen de afspraken naleven. Daartegenover zal de overheid een gunstig klimaat creëren door te zorgen voor voldoende aanbod van gronden, het coördineren van de levering van infrastructuur en diensten en een gezond financieel beleid voeren, waardoor particuliere investeringen worden aangemoedigd.
Kortom in het Huisvestingsplan wordt vastgelegd wat er nu en in de komende jaren aan huisvesting nodig zal zijn en hoe de aanpak zal geschieden om daarvan zoveel mogelijk te realiseren. Het is een dynamisch plan dat continue aan monitoring, evaluatie en bijstelling onderhevig zal zijn.

De overheid streeft er naar om in publiek-private partnerschap, samen met actoren als woningbouwcorporaties, deze aanpak te implementeren. Derhalve zal de nieuwe rol van de overheid zich voornamelijk concentreren rond de facilitering en ondersteuning van actoren, met inbegrip van continue monitoring (bij)sturing van de voortgang. Met deze keuze dient zich de mogelijkheid aan om een grotere output te realiseren voor wat betreft, de ontwikkeling van woon- en leefomgevingen en te realiseren aantallen woningen.
Aangezien er geen wet- en regelgeving bestaat is het van belang deze te maken. Niet om het plan maar het toekomstig huisvestingsbeleid “handen en voeten” te geven.
Voor een succesvolle implementatie is ownership en draagvlak vereist. Zowel politiek bestuurlijk, economisch als sociaal maatschappelijk.
Vaststelling van dit initiële Nationaal Huisvestingsplan is daarbij een van de 1e stappen, die gezet moeten worden.

Management Team Huisvesting