Een dag op Zorg en Hoop na het vliegtuigongeluk

Op vliegveld Zorg en Hoop kwam de informatie stroom niet op gang. Journalisten hadden zich er sedert de vroege morgen verzameld. De informatie die vrijkwam was steeds vanuit niet-officiële bronnen. Het was een gaan en komen van mensen. De geruchten machine draaide op volle toeren.

In de middaguren had een leger van journalisten zich bij het kantoor van Gum Air verzameld. Wachtend op vliegtuigen die van de onheilsplek terug zouden keren met stoffelijke resten. Na uren wachten, kwam het eerste vliegtuig aan. Er was slechts een piloot aan boord.

Familieleden van slachtoffers die al die tijd achter de gesloten poort stonden bleven in vertwijfeling. Tegen vijf voor vijf werd journalisten ter plekke medegedeeld dat zij zich moesten verplaatsen naar het ministerie van Defensie alwaar het Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing(NCCR) om zes uur een persconferentie zou beleggen.

De pers verliet de locatie echter niet, de vrees dat er nieuws gemist zou worden, was groot. Wel werden er met collega’s telefonisch afgestemd. Het hoofd van CASAS, Vivian Hanenberg, zag dat journalisten geen aanstalten maakten het vliegveld te verlaten. Toen sprak hij de pers toe. Hij deed toen de officiële mededeling dat de vluchten van Gum Air die terug zouden keren van Stoelmanseiland, leeg terug zouden komen,

Familieleden achter het hekwerk werd niets medegedeeld. Elke keer als er een vliegtuig landde, liepen zij naar de schutting om zoveel mogelijk te kunnen waarnemen. Toen voor hen ook duidelijk was dat de vluchten daadwerkelijk leeg waren, verlieten ze druppelsgewijs de plek. Klagend over dat de informatie hen als familie maar niet bereikte.

(Sharon Crawford)