Ingezonden: Een Boemerangeffect

De krijgsraad president heeft begrepen dat wij in een rechtsstaat leven. Dit gedrag was voorspelbaar, indien men de rechtsstaatgedachte geen geweld wilde aandoen. De teleurstelling is groot, begrijpelijk omdat men te veel is gaan geloven in de onzin die sommige juristen en zelfs advocaten doelbewust verkondigden om de krijgsraad te beïnvloeden. Hoe jammer ook voor de nabestaanden maar dit is het principe van de rechtsstaatgedachte.

Het begon in De Nationale Assemblee waar voortdurend werd beweerd dat het Amnestievoorstel in strijd zou zijn met de Grondwet met name artikel 131 lid 3. Ik had er al op gewezen dat De Nationale Assemblee geen taak heeft als bewaker of beschermer van de Grondwet. Al zou het inderdaad zo zijn dat in strijd met artikel 131 lid 3 is gehandeld, dan nog is de wet onschendbaar. De rechter is verplicht deze toe te passen tenzij een bepaling in een concreet geval in strijd is met hoofdstuk V van de Grondwet namelijk met een grondrecht van de belanghebbende.
Hoewel het mijns inziens nog steeds een politiek proces blijft, omdat er zolang over wordt gedaan, gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat de president van de krijgsraad een correcte procedure heeft toegepast bij de aanvang van de zitting.

Geen andere keuze; het juridisch kader waarbinnen dit proces zich dient af te spelen is duidelijk. Een onbegrijpelijke blunder van de auditeur militair om een beroep te doen op het Constitutioneel Hof; een Hof dat niet bestaat. Deze houding is onconstitutioneel en is in strijd met artikel 14 van de Wet Algemene Bepalingen (S.B. 1975 no.171) luidende “De rechter, die weigert recht te spreken, onder voorwendsel van het stilzwijgen, de duisterheid of de onvolledigheid der wettelijke regelingen kan, uit hoofde van rechtsweigering, vervolgd worden”. Omdat elke zaak moet eindigen met een beslissing is de uitkomst volgens de vigerende spelregels duidelijk. Durf zelf te denken en laat de zogenaamde kenners van het recht u geen knollen voor citroenen verkopen.

Eugene van der San

Uitdrukkelijk wordt erop gewezen dat ik niet als Directeur van het Kabinet van de President mijn mening verkondig, maar als een geïnteresseerde burger in het Openbaar Bestuur.