"Eenheid en solidariteit, niet tegen pottenkijker"

Op dinsdag 10 april 2012 hebben verschillende maatschappelijke organisaties en de nabestaanden van de 8 decembermoorden, een vreedzame (stille) mars gehouden in onze hoofdstad, Paramaribo. Met deze actie wensen zij aandacht te vragen voor wat zij noemen ‘de vele aanvallen op de rechtsstaat Suriname’. De druppel die volgens deze organisaties de emmer heeft doen overlopen, is de onlangs bekrachtigde en afgekondigde gewijzigde Amnestiewet, afkomstig van het hoogste staatsrechtelijke orgaan van Suriname, DNA of zo u het wil de volksvertegenwoordiging.

Het zou niet correct van mij zijn als ik als jonge nationalistische Surinamer deze actie zou afkeuren. Bij ontevredenheid over handelingen, van welke Surinaamse regering dan ook, heeft de bevolking alle recht om deze ontevredenheid op een bij de wet voorgeschreven wijze te uiten. Daarbij laat ik in het midden als de Amnestiewet wel of niet in het belang is van de natie.

In Nederland hebben enkele Nederlanders met een Surinaamse achtergrond ook een soortgelijke mars gehouden. Zij wensen met de stille mars aandacht te vragen voor de huidige ontwikkeling (wijziging van de Amnestiewet van 1992) in Suriname. Ook deze actie is toe te juichen. Ik vind het prijzenswaardig dat deze mensen meeleven met het Surinaamse volk, ondanks zij niet feitelijk aanwezig zijn in het land. Ik hoop wel dat het hier gaat om een oprechte handeling van deze mensen.
Deze vorm van eenheid en solidariteit die door de verschillende deelnemer aan de stille mars, aan de dag wordt gelegd stemt mij als jonge Surinamer heel goed.

Wat echter bij mij als jonge burger niet in kan, is dat zowel de maatschappelijke organisaties in Suriname als de Nederlanders met een Surinaamse achtergrond pas iets van zich laten horen wanneer het gaat om het voeren van strijd tegen hun eigen landgenoten, voor het plegen van handelingen die naar hun inziens niet in het belang is van Suriname. Wanneer een vreemde mogendheid een handeling pleegt die niet in het belang van Suriname is of handelingen pleegt voor het bestrijden van onze democratische gekozen regering, zwijgen deze organisaties en mensen in alle talen.

In denk dan aan het feit dat enkele maanden Nederland een wet heeft aangenomen waarin is bepaald dat dossiers over de Nederlandse betrokkenheid in Suriname in de jaren tachtig, waarbij vele Surinamers om het leven zijn gekomen, voor zestig jaren geheim blijven. Noch de maatschappelijke organisaties die zullen meedoen aan de geplande stille mars in Paramaribo, noch de nabestaanden van het 8 december gebeuren(?), noch de Nederlanders met een Surinaamse achtergrond hebben hun stem laten horen. Zoals mijn generatiegenoten het populair uitdrukken; ‘Er was...’geen geluid, geen beeld’..., van deze organisaties en mensen te merken of te horen’.
Een van de brandende vragen waarop de nabestaande antwoord wenst te hebben is waarom juist hun geliefde slachtoffer is geworden van het 8 december gebeuren(?). De samenleving wenst duidelijkheid te hebben waarom er gekozen is voor die 15 Surinamers.

Er zijn verschillende verhalen hierover in de wandelgangen. Een is dat deze 15 Surinaamse zonen een doorn in het oog waren voor het militaire gezag en daarom moesten worden geëlimineerd. Een ander verhaal is dat de 15 mannen landverraders waren die door middel van een bloedig scenario een greep wilden doen naar de macht. Het dossier over Suriname, die voor zestig jaren door Nederland verborgen wordt gehouden, kan duidelijkheid hierin brengen. De vraag die bij mij rijst is waarom, vooral de nabestaanden hun stem niet hebben laten horen en druk op Nederland uitoefenen om dit dossier vrij te geven. Ook de Nederlanders met een Surinaams achtergrond in Nederland hebben niets van zich laten horen. Nederland meent het hart op de juiste plaats te hebben voor Suriname en staat erop dat het 8 decemberstrafproces voortgang krijgt. Vreemd is het dan voor mij en vele van mijn jonge landgenoten dat dit land dan het dossier dat een bijdrage kan leveren tot het beantwoorden van deze vraag, verborgen houdt.

Nabestaanden, maatschappelijke organisaties en de Nederlandse Surinamers laten jullie je stem niet alleen horen wanneer het gaat om het bestrijden van landgenoten. Laat jullie je stem horen in gevallen zoals die over het besluit om de dossiers geheim te houden en zetten jullie op die manier Nederland onderdruk om die dossiers nu openbaar te maken.
Jong Suriname blijven jullie niet stil staan en stuur een duidelijk signaal naar Nederland. Voor alle Surinamers zowel, jong als oud, nabestaanden of niet, laten wij naar buiten toe als echte Surinamers optreden.
Mijn moeder heeft mijn twee zusters, broer en mij geleerd dat wij binnenhuis het oneens mogen zijn met elkaar, maar naar buiten toe wij ons als familie Jones moeten opstellen. Suriname: ‘Intern mogen wij als honden en katten vechten, maar naar buiten strijden wij als één natie!.

Ebu Jones