Kimberley, Irma en Ursula: U behoor ik toe...

Ze antwoordt met een glimlach, wanneer je haar voor de laatste keer komt groeten. Een glimlach die nog meer straalt bij het horen van haar favoriet lied: "Abba Vader, U behoor ik toe, U doorgrondt mijn hart..." Een glimlach voor eeuwig vastgelegd op de foto op haar kistje.

"Kimberly...Kimberly...snikt een klasgenootje starend naar de foto. Van Kimberly, Irma en Ursila Peroti is vrijdag voorgoed afscheid genomen. Ze zijn twee weken terug vermoord door Charles Franklin.

Intens verdrietig
"Deze harten zijn nu bij Abba Vader. Hij bedekt ze met Troost en Liefde”, verzekert pater Esteban Kross de familie, vrienden, leerkrachten, klasgenoten en de padvinders. Alle banken zijn bezet in de kathedraal. Het is warm. Door de half geopende reuzen ramen glipt de wind naar binnen, verkoelt de mensen maar slaagt er niet in om weg te waaien de bedrukte en bedroefde sfeer.

Veel kinderen hebben moeite om sterk te zijn. De tranen priemen achter hun ogen. Veel roodomrande ogen staren voor zich uit. Ze zingen niet mee omdat dan de tranen geen tegenstand meer hebben. Bij enkelen moet een leerkracht bijstaan met ‘limacol’. De familieleden krijgen steun van een team van het Psychiatrisch Centrum Suriname. Andere mensen doen geen moeite en laten hun tranen de vrije loop.

Liefde bindmiddel
"Liefde is de grootste gave van God. Ursila, Irma en Kimberley hadden die Liefde in zich. Het was de rode draad in hun karakter. Daar kan hun omgeving van getuigen", weet pater Kross. "Dat is wat ze bond en wat ons vandaag bij elkaar gebracht heeft en ons kracht geeft elkaar te troosten. Die Liefde van God zal ons brengen door deze zware dagen", belooft de geestelijke en vraagt God nog een keer voor hulp vooral met die 'moeilijke' gevoelens jegens de dader.

Een tante staart met betraande ogen naar Jezus vastgenageld aan het kruis, hoog hangend boven de drie kisten. Prevelt iets en schudt haar hoofd. Het duurt een tijdje voor ze merkt dat haar dochtertje aan haar mouw trekt en ook troost nodig heeft. Het kindje wijst naar de lange rij van mensen die afscheid gaat nemen. De medewerkers van PCS verrichten prima werk onder de losbrekende emoties, het luid gejammer en gehuil.

Grote leegte
"Gado man! So wan hat' sani yu du! Den meisje fu mi! Mi baby! Mi wan gwe tu man! Mi no man moro! Mi wani gwe!"schreeuwt de moeder van Irma en Ursila tevens grootmoeder van Kimberley het uit. "Ga bij God mijn engel" groet een tante de kleine Kimberly. "Ik laat alles aan God over", schreeuwt een oom boos om daarna in snikken uit te barsten.

De kisten verlaten Godshuis met bazuin muziek. De schoolkinderen in groen en blauw uniform barsten in tranen uit, jammeren en stampen huilend om hun klasgenootje en juffrouw, terwijl de doodskisten worden ingeladen in de lijkwagens van Poesa. De wagens trekken op. Gele ballonnen worden opgelaten. "A sa de wan dey te we miti na hemel", speelt de bazuingroep vrolijk nu Irma, Ursila en Kimberly worden weggebracht, nagewuifd door een verdrietige menigte "Wi sa dansi en prisiri te we miti na hemel...".

René Gompers