De resultaten van het economische herstelprogramma van het huidige kabinet worden door velen uit de samenleving met superlatieven omkleed, bejubeld. Tot zekere hoogte is dat wel op zijn plaatst. De vitaliteit van de nationale economie was anno 2020 niet om naar huis te schrijven. We zullen hier niet wederom bespreken hoe treurig het was gesteld met de inflatie, positie van de betalingsbalans van de Centrale Bank van Suriname, de binnenlandse en buitenlandse schuldpositie en de liquiditeitspositie van Suriname. Het was dus alleszins gerechtvaardigd dat er een economisch herzieningsprogramma doorgevoerd moest worden om zaken wederom op rails te krijgen.

Na lange en moeizame onderhandelingssessies tussen gedelegeerden van de regering en deskundigen van het Internationale Monetaire Fonds werd overeenstemming bereikt over een meer jaren leningsovereenkomst dat gekoppeld werd aan een door Suriname opgesteld herstel programma. Het IMF heeft daarbij bedongen dat er een reeks van maatregelen door de regering zouden worden doorgevoerd. Met name een drastische afbouw van diverse subsidies, fiscale aanpassingen, strakke begrotingsdiscipline( inkomsten en uitgaven goed monitoren) en acties ondernemen om impulsen te geven aan de nationale productie. Ondertussen zit het land wat de macro economische indicatoren betreft redelijk goed (beteugelende inflatie en dalende wisselkoers).

Maar we worstelen nog steeds met de productie en kunnen we niet structureel en duurzaam uit de vicieuze cirkel van neergaande economische spiraal en maatschappelijke decadentie geraken. De productie en export waarmee de deviezeninkomsten opgekrikt moeten worden, komen maar niet opgang, omdat er vanuit het beleid niet de juiste maatregelen worden genomen. Een economische wetmatigheid is dat wisselkoersstabiliteit gedragen moet worden door productie en export. De realiteit is dat de productie niet is verhoogd, dus de daling van de wissel koers is niet te verklaren. Vele economische deskundigen delen die mening ook .

Het binnenland met zijn economisch en productie potentieel zou hierbij in beeld moeten komen. Een benadering vanuit dit oogpunt zou de nationale weerspiegeling van het herstelprogramma ten goede komen. Natuurlijk kan er wat gezegd worden van de infrastructuur in het binnenland en dat de voorzieningen daar niet optimaal zijn om grootschalige investeringen te doen. Echter te veel op deze opvatting leunen is dan wederom een hypocriete benadering. Want dezelfde deskundigen en technocraten van de regering die met IMF hebben onderhandeld kunnen met de specialisten van het IMF een gemodificeerde modaliteit bewerkstelligen om het binnenland met al haar potentie te betrekken in de nationale ontwikkeling van Suriname.  

Want wat we hier in dit land moeten begrijpen is dat de basis voor de ontwikkeling van Suriname in het binnenland ligt en niet in Paramaribo en de kustvlakte. Dit gebied is consumptie- en administratief gebied en produceert niets. De productie en ontwikkelings potentie ligt in het achterland en daar moeten we als land serieus naar kijken.

Ettiré Patra
Voorzitter Stichting Opo Taangpu Sranang