Arie Verkuijl: “De dood is slechts een illusie”

De Surinaamse filmwereld werd opgeschrikt door het nieuws dat Arie Verkuijl is heengegaan op 69-jarige leeftijd. De kunstenaar, zoals hij herinnerd wordt door Borger Breeveld, is voor velen een inspiratiebron geweest en heeft voor de Surinaamse filmwereld een opleving betekend.

Pim de La Parra, de beste vriend van Arie, die jaren met hem heeft samengewerkt, blijft nuchter onder de dood van Verkuijl. “Arie stak de totale gemeenschap een hart onder de riem bij de dood van zijn dochter Soeriani, door aan te geven dat de dood slechts een illusie is en ik denk dat we dat bij hem ook zo moeten zien”, zegt De la Parra. “Het heeft helemaal geen zin te klagen, omdat hij er in het stoffelijke niet meer is maar voor degenen die hem gekend hebben zal hij blijven leven”. Het is zichtbaar dat Pim kracht put uit de woorden van zijn beste vriend om zo om te gaan met dit verlies.

Ook Breeveld lijkt op het eerste gezicht niet zeer aangedaan, echter na een paar keer herhaald te hebben “Sang mijn matie Arie is er niet meer”, is het duidelijk dat ook hij zich wezenloos geschrokken moet zijn bij dit nieuws. “Ik werd maandagmorgen opgebeld door Pim die mij het nieuws vertelde over Arie. Ik schrok…” aldus Borger die zich er niet van bewust was dat Arie al geruime tijd ziek was. Arie sloot zich in 2006 samen met zijn vrouw Erna Amian aan bij de Surinaamse Film Academie (SFA), waarvan Breeveld en De la Parra het bestuur vormden. De drie kenden elkaar echter veel langer. In hetzelfde jaar werd Verkuijl aangesteld als de nieuwe secretaris van de SFA. Samen richtten zij later het Film Instituut Paramaribo (FIP) op, dat de activiteiten van de SFA geleidelijk aan onder haar vleugels zou nemen.

Verkuijl was het grootste deel van zijn leven architect en richtte het Instituut voor Tropische Architectuur op. Hij gold als een man met een aparte visie en kijk op zaken en heeft in totaal aan zeven films gewerkt waarvan drie geproduceerd en vier geregisseerd. Deze zijn de films “Ontworteld” uit 2008, "Wat de vrouw wil is de wil van God" en “Elke eind is een begin” uit 2009 en “Mijn moeder is overal” uit 2010, waarvan hij de laatste niet meer zal meemaken. Zowel De La Parra als Breeveld zullen zich Verkuijl herinneren als een man die velen inspireerde en heel bijzonder is geweest vanwege zijn vermogen in korte tijd zoveel films geproduceerd en geregisseerd te hebben.

(Ginny Roos)