Anders dan in de één-partijstaat China danst in democratisch Suriname de rechterlijke macht niet naar de pijpen van een politieke partij. De republiek Suriname is een constitutionele democratie met een onafhankelijke rechtspraak. Dat is juist wat de vonnissen in het decembermoordenstrafproces hebben bewezen. De wet geldt niet alleen voor de mofinawan, er geldt geen klassenjustitie, ook mensen die deel uitmaken van de (staats)elite zijn bij moord strafrechtelijk rekenschap verschuldigd. Niemand staat in Suriname boven de wet!

Dat niet partijpolitieke, maar waarheidsvinding en strafrechtelijk overwegingen de grondslag vormden voor de vonnissen, wil natuurlijk niet zeggen dat een vonnis geen electorale gevolgen kan hebben. In welke richting de veroordeling van een misdaad gepleegd door een politiek leider uitpakt is gissen. Er zijn genoeg landen waar delen van het electoraat kiezen voor leiders met een strafblad. Waar het hier om gaat is de noodzaak oogmerk en gevolg van een vonnis van elkaar te onderscheiden. De fundamentele onderliggende waarde van de vonnissen is de bescherming, de strafrechtelijke waarborging, van het recht op leven. Niemand mag zich het recht aanmatigen een andere het recht op leven te ontzeggen, een andere van het leven te beroven. Er is geen rechtvaardiging voor moord! En zoals het veroordelende vonnis met het terzijde leggen van de onrechtmatige zelfamnestiewet heeft herbevestigd: er is geen rechtvaardiging voor de straffeloosheid van moord. 

Het recht op leven is de moeder der mensenrechten. Het reikt verder dan een verkiezingsuitslag, het maakt vreedzame verkiezingen mogelijk. Het recht op leven is onmisbaar voor de veiligheid in relaties, gezinnen, organisaties, politiek en samenleving. Dat recht van de vijftien vrijheidsstrijders is op 8 december 1982 (en niet 9 december) op lafhartige, lasterlijke en barbaarse wijze geschonden. Wat nu rest is verschuiven van de publieke aandacht van daders en misdaden, naar slachtoffers en de mensenrechten en vrijheden waar zij moedig voor stonden.