Column: Niet de overheid alleen

Met de introductie van de Grondwet van de Verenigde Staten van Amerika (VSA) werd het begrip Volkssoevereiniteit wijdverbreid. De hoogste macht zou voortaan bij het volk berusten. In ons land merken wij daar niet veel van. Het wordt te weinig opgeëist. Wij gaan er te gemakkelijk vanuit dat de overheid zorg moet dragen voor ons welzijn.

Tijdens de veel te lange verkiezingscampagnes in ons land wordt door politici vaak ook die indruk gewekt; zij zullen voor ons zorgen. Maar het lijkt mij dat wij als burgers ook een eigen verantwoordelijkheid hebben. En hoewel het bekende: 'Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country' uit de inaugurele rede van president John F. Kennedy vaker wordt geciteerd, denk ik dat wij in ons land daar meer invulling aan kunnen geven.
Maar uit de pauselijke Quadragesimo Anno uit 1931 kennen wij het subsidiariteitsbeginsel. Hierbij dienen 'hogere' organen niet te doen wat tot de taken van 'lagere' organen behoren. Kortom ieder orgaan, ieder individu moet datgene doen waartoe die geroepen is.

De gezondheidsbeurs
De gezondheidsbeurs die op 7 april 2019 werd gehouden kan gezien worden als een activiteit die in meerdere sectoren navolging verdient. Burgers leren wat hun aandeel is in het realiseren van een gezonde levensstijl. In elk land moeten er voldoende artsen en verpleegkundigen zijn, voldoende medicamenten en ziekenhuizen. Hier dienen de overheid en eventueel particuliere instellingen voor te zorgen. Maar bij de burger – indien – gezond geboren, ligt de eerste verantwoordelijkheid als het de gezondheid betreft.

Eigenlijk hadden we de beurs niet nodig moeten hebben om ons te wijzen op de gevaren van het overtollige gebruik van zout, suiker en vet. Dat suikerziekte, hoge bloeddruk, overgewicht en obesitas buiten proportioneel vaak voorkomt in Suriname is ons ook bekend. Van belang is wat wij collectief, maar vooral individueel eraan gaan werken om deze kwalen terug te dringen. Want gezonde burgers kunnen meer produceren en kosten de Staat minder. Er blijft de facto dus meer geld – indien goed besteedt door de overheid- over voor daadwerkelijke ontwikkeling.

Het lijkt mij dat de Gezondheidsbeurzen als 'wake up call' een prima taak vervullen. Maar daarnaast is het van belang dat de zogenaamde 'prikpunten', waar men wekelijks terecht kan voor het meten van bloeddruk, suiker en gewicht in voldoende mate zichtbaar en bereikbaar moeten zijn. Ik constateer een afnamen van deze 'prikpunten'.

De halfblinde en half dove maatschappij
Maar ook op andere manieren bedreigen wij onze volksgezondheid. Onderzoek in Nederland heeft aangetoond dat het zicht van jongeren daar zienderogen achteruitgaat. Als een van de belangrijke oorzaken werd gezien dat Nederlandse kinderen het buitenspelen hebben verwisseld voor de Smartphone of I-Pad. Het zou mij niet verbazen dat onderzoek in Suriname min of meer dezelfde resultaten zullen opleveren.
Maar waar Suriname Nederland ver achter zich zou laten is geluidsoverlast. Suriname zal de 'Stilte' moeten herontdekken. 'Kondre b’bari lontu mi sote' zouden wij met Trefossa kunnen zeggen.
De rust c.q. stilte in menig huis wordt vaak niet meer door de bewoner – al dan niet eigenaar – bepaald. Anderen schijnen te mogen bepalen naar wat je wanneer moet luisteren.

En dan nog die discussie met de geluidsterroristen of hun muziek al dan niet te luid is. Het moet toch duidelijk zijn dat wanneer ik uw muziek tot in mijn woning hoor dat die muziek te luid wordt afgespeeld. Maar los van de overlast die wordt veroorzaakt, moeten wij ons ook afvragen wat er gebeurt met het gehoororgaan van mensen die constant aan excessief geluid zijn blootgesteld. Zijn dat niet de half doven van morgen, die het geluid dan nog luider moeten stellen om dat nog te horen. Zie hier de vicieuze cirkel die productie en ontwikkeling negatief beïnvloed. Een vraag waarmee ik altijd zit bij het horen van de enorme geluidsboxen in sommige auto’s is: Wordt in het verkeer de aandacht van de veroorzaker als de overige weggebruikers niet afgeleid, met als gevolg verkeersongevallen? Komt er ooit beleid op dit gebied?

Een hoopgevend teken is de zichtbare aanwijzing in de grote zaal van Mata Gauri: “Hier in de zaal mag muziek niet hoger dan 70 decibel (Sur. Wetboek)”.
Het is nog niet te laat om ons gedrag ten positieve te veranderen, ons te wapenen tegen excessief geluid en de ogen en oren van onze kinderen eventueel kleinkinderen te sparen
Het is de vraag hoeveel aandacht aan gezondheid, in de meest ruime betekenis van het woord, tijdens de verkiezingscampagne besteed zal worden.

Hans Breeveld