Column: Ronnie B. en het nieuws in Holland

Het is zo’n dag die je in licht zwevende toestand doorbrengt. Alsof ik me nog laat voortbewegen onder trusted wings. Maar de zorg van de sinds kort in het nieuw gestoken SLM-crew ligt alweer een paar uur achter me. Ik moet een beetje geslapen hebben, onder invloed van een paar biertjes en een sopi in de Sabaku-lounge waar ik mezelf op trakteer om de terugreis draaglijker te maken. Dat doe ik altijd als ik alleen vlieg. En dat ben ik ook blijven doen nadat ze mij tot twee keer toe na een blik in mijn paspoort vol Zanderij-stempels apart hadden genomen voor een kruisverhoor. Heel laffe streek vond ik dat trouwens. Net ingecheckt en voor 25 US tot vip geüpgrade, en dan onverhoeds in de kraag gegrepen door de MP.

Dan is het zaak vooral rustig te blijven. Gehoorzaam koffer eruit pikken op het platform, doodkalm de meest insinuerende, vrijpostige en ronduit beledigende vragen beantwoorden en vervolgens na de aarzelend uitgebrachte verontschuldigingen paspoort en instapkaart weer in ontvangst nemen. Nadeel van die extra controle is wel dat ik daarna minder tijd heb voor de shotjes in de vip-lounge om in het vliegtuig de slaap te kunnen vatten.

Deze keer verliep alles volgens plan. Op tijd maakte ik een rondje langs de taxfreeshops om daarna bij te komen op een van de luxueuze vijfzitters.
Het nam niet weg dat ik gebroken aankwam op Schiphol. De smaak van een dood vogeltje in de mond, zeurende ledematen, piepende oren en contactlenzen die zich ergens diep achter mijn oogleden hadden genesteld. Gelukkig was daar de honderdprocent-controle om wakker te worden. Na de wachttijd bij de bagageband viel ik vrouw en kinderen in de armen. Thuis verse koffie, geperste sinaasappels, bruin brood met oude kaas en ossenworst en stroopwafels. Vanaf dat moment kon ik de hele wereld aan. De rest van de dag het slaapgebrek zien te camoufleren en dan op een redelijk normale Hollandse tijd naar bed. Hoezo jetlag?

Dat had ik deze keer mooi gedacht. ’s Middags fietste ik door het park om een van de kinderen op te pikken en daar heb ik plotseling Radio 1 aan de lijn. Of ik het al gehoord had? Oei, daar hadden ze mij lelijk te pakken. Een beetje journalist is op de hoogte van het laatste nieuws maar er schoot mij zo gauw geen enkel item te binnen. Snel liep ik de mogelijkheden langs. Het moest iets met Suriname zijn want bij een paar redacties heb ik mij in de loop der tijd een plaatsje op de lijst van ‘deskundigen en specialisten’ verworven. Vanuit Paramaribo en ook in Hilversum had ik een paar keer heel verstandige dingen gezegd over verkiezingen, amnestie en NDP-jongeren. Tja, daarmee loop je het risico dat ze je vaker bellen. Maar wat zou deze keer de aanleiding kunnen zijn? Had Bouterse de ontwerpwet voor het nieuwe Constitutioneel Hof voor kennisgeving aangenomen en voor het gemak zelf maar vast de leden benoemd? Was het land getroffen door watersnood? Was het Nationaal Leger Guyana binnengevallen om voor eens en voor altijd dat grensgeschil uit de wereld te helpen?

‘Eh, nou, ik ben eigenlijk net terug uit...’ De dame van de redactie had haast: ‘Ja toch? Dat ding met Brunswijk. Die heeft zich nu officieel kandidaat gesteld voor het presidentschap.’ Verrek, dacht ik. Zaterdagavond was dat concert van die rapper Rick Ross met zijn duivelsverzen. En daarbij had Ronnie of Romeo Bravo zich als organisator uiteraard ook van zijn sterkste zijde laten zien. Ik zag het zo voor me. Met grote passen het podium op, voeten iets naar buiten, baseballpetje op z’n knars, paar vrouwen om de nek en dan een paar stevige oneliners. ‘Ik ga jullie rijk maken. Ik ben het al, nu alleen jullie nok even. Zijn we straks allemaal hartstikke rijk, ja tok?’ En dan zwaaien. Eerst met zijn armen en daarna met een stapeltje bankbiljetten. Zo had ik het hem wel eens zien doen op Moengo na een gewonnen wedstrijd van Inter. En zo doet Ronnie dat eigenlijk wel vaker. Maar of het ook nieuws was?
Ik besloot de redacteur niet meteen uit haar droom te helpen en begon een verhaal op te hangen over Brunswijk als coalitiepartner, goudhandelaar en voetbalveteraan waarbij ik zijn Hollandse strafblad niet onvermeld liet. Kennelijk zat er genoeg samenhang in want de volgende vraag was of ik ’s avonds naar de studio kon komen. Tussen elf en twaalf live in de uitzending van Met het oog op morgen.

Een telefonisch interview zou ook kunnen maar geluidstechnisch was een studiogesprek veel beter. Eerlijk gezegd had ik mijn zinnen gezet op een rustige zondagavond. Bij Studio Sport Ajax weer eens zien winnen met mijn zoon naast me op de bank. Nog even mijn moeder bellen over mijn behouden thuiskomst en dan op tijd naar bed. Maar een collega-journalist ben ik graag ter wille en kwam ik binnenkort niet met een nieuw boek? Dan moest ik deze publiciteit omarmen.
Zo reed ik braaf naar de studio in Hilversum. Onderweg werd ik ouderwets geflitst want in Holland functioneren die apparaten langs de weg maar al te goed. Ik schoof aan als eerste studiogast en vertelde over Brunsie’s sleutelrol binnen de coalitie, zijn soms onnavolgbare capriolen maar ook over de manspasi waar hij hoe dan ook een rol in heeft gespeeld. Maar of het ook echt nieuws was dat hij een gooi naar het presidentschap wilde doen? Die conclusie liet ik over aan de luisteraar...

Diederik Samwel