Weduwe Radhna: “De liefde heeft dit van me gemaakt” (3)

In het leven van Radhna Nibar-Mirchi zijn er ook mooie momenten. Een vreugdevol moment is de geboorte van haar derde kind, Ishaan. De kinderen hebben geen tekort aan eten en drinken. Soerinder zorgt ervoor dat er altijd babyvoeding in huis is. De kinderen, vooral de twee kleintjes, houden erg veel van hun vader. Ook de vader is dol op hen. “Als ik van huis wegging, heb ik steeds het probleem dat de kinderen huilen om hun vader. Een keertje heeft hij me bijna gewurgd. Toen besluit ik om naar de politie te gaan, want mijn zoon Tuchal heeft deze gruweldaad meegemaakt en blijft maar huilen. Hij wordt opgesloten.”

Als hij weer op vrije voeten gesteld wordt, verzekert hij mij dat hij geen alcohol meer zal gebruiken. Hij belooft voor de zoveelste keer te zullen veranderen. Twee maanden houdt hij vol en hij is erg zoet. We hebben een leuke tijd met elkaar. Het lijkt erop alsof hij het deze keer zal volhouden en dat er toch betere tijden voor ons zullen aanbreken.

3 februari
Radhna vertelt wat er op die donkere dag, die zij nooit zal vergeten, is gebeurd. Het is dan 3 februari. Hij komt die dag een paar keer thuis, omhelst mij en doet erg lief. “Waarom ben je zo lief tegen me? Je wil zeker gaan biljarten”. Hij geeft toe. Na het werk wil hij biljarten. Ik vraag hem om liever thuis te blijven, maar hij blijft aandringen. Dan komt mijn baby met zijn sandaaltjes in zijn hand en zegt: ‘nani gaan, nani gaan’. Soerinder reageert hierop met: “zie je de kinderen willen bij je moeder gaan. Zet me af en dan ga je naar je moeder. Daarna kan je me weer ophalen en dan gaan we naar huis”. Zo gezegd, zo gedaan.

Tien uur ‘s avonds ga ik hem ophalen. Hij vraagt mij nog even te wachten. Hij stapt in de auto en ik zeg tegen hem dat ik nasi wil eten. Hij antwoordt dat het geen probleem is. Bij het restaurant aangekomen, zie ik dat veel mannen daar staan te drinken. Ik vraag hem om uit te stappen om het eten te kopen. Hij vindt dat ik dat moet doen, omdat ik wil eten. Ik antwoord dat we het maar kunnen laten voor wat het is. Hij dwingt me om uit te stappen. Ik zet een voet uit de auto, hij trekt aan mijn ketting en mijn bloes. Mijn bovenlijf komt te zien. Ik schaam me dood en vraag hem waarmee hij bezig is”.

De nachtmerrie
Hij neemt plaats achter het stuur en ik stap aan de andere kant in de auto, terwijl de mensen bij het restaurant naar ons kijken. Soerinder rijdt de auto een paar meters verder en dwingt mij om uit te stappen. Hij duwt mij uit de auto. Eerst probeert hij mij omver te rijden, maar bedenkt zich. De kinderen huilen en gillen en ze willen eruit. Zijn laatste woorden zijn: “Ik ga samen met de kinderen dood”. Ik probeer de kinderen uit de auto te halen, maar hij rijdt in een vaart weg. Ik kijk naar de achterlichten tot ik niets meer zie…

Ik ben toen naar huis gelopen. Ik bel overal maar niemand heeft hem gezien. Ik denk aan mijn kinderen en bidt dat hen niets overkomt. Ik had nooit verwacht dat hij zoiets zou doen. De volgende ochtend adviseren mijn moeder en andere familieleden mij om aangifte te doen. Als de auto de volgende dag uit de Saramaccarivier wordt gehaald en ik de ontzielde lichamen zie, moest ik het wel geloven. Tot het laatst heb ik op een wonder gehoopt.

Herinnering
Radhna koestert de laatste prettige momenten die zij had met haar kinderen. Zij hebben hebben in de vooravond een leuke tijd bij mijn moeder. Ze heeft lekkers klaargemaakt en de kinderen hebben gegeten. Het is een regenachtige dag en het is koud. Mijn baby kruipt bij mijn zusje in bed, Tuchal zoekt warmte bij nani en Shereja zit bij mij geplakt. Het is gezellig en vredig.

Lang terug, Tuchal is nog een baby, zijn wij gereden naar Uitkijk, bij ongeveer dezelfde plek waar hij in de Saramaccarivier reed. Hij wilde toen vanaf dezelfde plek het water in. Ik zei tegen hem dat ik samen met hem dood wil gaan, maar niet met de baby erbij. Hij vond dat iedereen samen dood moest. Ik begon te gillen en mensen kwamen naar de auto om te kijken wat er aan de hand is. Hij veranderde toen van gedachte.

Tuchal heeft zoveel meegemaakt. Hij zag alles. Als ik mishandeld werd, schreeuwde hij om hulp. Een keer werd hij ook geslagen. Desondanks waren zijn schoolresultaten erg goed. Hij was vreselijk bang voor zijn vader. “Mijn zoon, hij dekte me altijd af als mijn kleren afgerukt werden van mijn lijf”.
Liever was ik ook erbij of was ik met hem doodgegaan en waren de kinderen maar bespaard. Ik leef, maar heb geen leven meer…

Hier eindigt het deel van Radhna. In het volgende artikel komt de moeder van Soerinder Nibar aan het woord.