Ingezonden: Kitsch en namaak domineren ons stadsbeeld

Er is al genoeg geklaagd over enkele onsmakelijke openbare kunstwerken in en rondom Paramaribo. Vooral politiek Suriname maakt zich daaraan het meest schuldig. Zolang het gaat om een monument van een partijbons van de partij zelf, mag blijkbaar alles. Enkele verdwaalde technici van een ministerie worden dan opeens de deskundigen bij uitstek voor alles wat met kunst en cultuur te maken heeft.

Daarom zitten Surinamers nu opgescheept met enkele openbare kunstwerken die al lang vervangen hadden moeten worden. Waar zijn trouwens al die deskundige commissies van weleer, die de inzendingen van prijsvragen moesten beoordelen en ook duidelijke eisen moesten stellen aan de plaatsing van het monument. Politiek Suriname bemoeide zich vroeger daar nauwelijks mee. Het was een groep van cultuurdeskundigen variërend van cultuursociologen, kunsthistorici, architecten, stedebouwkundigen en beroepskunstenaars. Surinamers met een gedegen opleiding en een ruime ervaring, die zich met de plaatsing van openbare monumenten bemoeide. Deze deskundigen lieten zich tenminste niet chanteren door opscheppers en ook niet door hun politieke vrienden in een politieke partij.

Zo een deskundige jury zou nu een uitspraak moeten doen over alle openbare kunstwerken die verplaatst of vervangen moeten worden. Enkele voorbeelden:
- Het Statenmonument van Stuart Robles de Medina op Spanhoek moet vervangen worden, omdat het een namaak is van de ‘Vaandelgroep’ van Piet Killaars, die in 1958 had gestaan op het Sonsbeek palviljoen in Arnhem, Nederland.
- Het monument van Lachmon moet vervangen worden door een dat de VHP-ers aanspreekt en dat ook bereikbaar voor ze is.
- Er moet door een gezaghebbende Raad voor Cultuur een uitspraak worden gedaan over de definitieve bestemming van het Onafhankelijkheidsplein.

Het Directoraat Cultuur, of een andere gezaghebbende overheidsinstantie, mag zich alleen bezighouden met het onderhoud van openbare monumenten en niemand anders. Dus niemand anders mag een openbaar monument komen wassen, beschilderen of aankleden. Dat moet bij wet verboden zijn. Deze instantie kan dan geheel zelfstandig de ‘correcties’ aanbrengen op monumenten waar een tekst niet correct is geschreven. Enkele voorbeelden zijn de tekst op het Gandhi-monument en die op het borstbeeld van Ramdat Misier.

Het verdient ook aanbeveling voortaan heel duidelijk te vermelden wie de opdrachtgever van een monument is en wie de plaatsing ervan heeft goedgekeurd.? Was het de minister, een districtscommissaris of een stel bewonderaars van Trefossa, dat maar niet wist wanneer de tekst van het ‘bewieroken’ moest ophouden? En wanneer wordt de namaak ‘I love SU’ weggedaan?

De grote vraag wie de ontwerper is en wie de opdrachtgever van het Cubaanse namaak-vlaggenboulevard (Monte de las Banderas, Havanna), is, rijst nu meer dan ooit duidelijk naar voren. Er is al een vlaggenplein van Fatum waar we al geruime tijd bijna geen raad mee weet en opeens stond er ook een soort ‘onSurinaams’ Koreaans oorlogsmonument naast het parlement en nu komt er een ‘vlaggenboulevard’ naast het bestaande ‘vlaggenplein’ van Fatum. Zo maar, out from the blue?

Mogen Surinamers daarom weten wie nu de stedebouwkundige genius-ontwerper is van het Onafhankelijkheidsplein ? Want straks kan niemand het gebouw van het parlement meer zien, de toren van Financiën niet en het Volkspaleis ook niet! Willen Surinamers dat?

Stichting Cultuureducatie