Column: Vrienden

Ooit ben ik een keer voor de gek gehouden door een vriend.
Hij zei: “Wil je tien gulden verdienen met kennis?”
Ik: “OK, what is the deal?”
Hij: “Ik stel je drie vragen. Als je ze alle drie goed heb, dan krijg je tien gulden.”
Ik: “OK”
Hij: “Vraag 1: Wat is de hoofdstad van Nederland.”
Ik: “Makkelijk. Amsterdam.”
Hij: “Eén goed.”
Hij: “Hoeveel inwoners heeft Amsterdam. Het hoeft niet een exact getal te zijn, je mag er 100.000 naast zitten.”
Ik: “750.000”
Hij: “Twee goed. Als je de volgende goed heb, krijg je 10 gulden. Geef me de namen en adressen van 1.000 van die inwoners.”

Ik voelde me belazerd. Stom spel, dacht ik bij mezelf. Het was bedoeld als een grap, een flauwe grap.

Mijn dochter is op 9 januari 27 jaar geworden. Mijn zoon is op 12 januari 21 geworden. Ze zijn volwassen.
Toen mijn dochter acht was, organiseerden we een kinderfeestje voor haar in een Surinaams trefcentrum.
Bij kinderfeestjes moet je altijd dingen bedenken om de kinderen bezig te houden. In een melige bui bedacht ik me dat ik ze zou foppen met de stomme grap van die vriend van mij.

Ik vroeg aan de groep kinderen: “Wie wil tien gulden verdienen?”
Iedereen: “Ik! Ik! Ik!”
Ik: “Luister goed. Ik ga jullie drie vragen stellen. Als jullie de drie vragen goed hebben, dan krijgen jullie 10 gulden.”
Er zat een slimmerik bij van acht jaar.
Slimmerik: “Meneer, bedoelt u dat we met z’n allen tien gulden krijgen om te verdelen of dat iedereen tien gulden krijgt.”
Daar was ik niet op bedacht.
Ik: “Alleen de kinderen die alle drie vragen goed hebben, krijgen tien gulden. OK. Hier komt de eerste vraag. ‘Wat is de hoofdstad van Nederland’”
De groep: “Den Haag! Amsterdam!”
De slimmerik had “Amsterdam” geroepen.
Ik: “Jij hebt het goed. Nu de tweede vraag: ‘Hoeveel mensen wonen in Amsterdam. Je mag er 100.000 naast zitten.’”
De groep: “1 miljoen, 2 miljoen, 16 miljoen. 750.000.”
De slimmerik had “750.000” geroepen.
Ik: “Jij hebt de tweede vraag goed. En nu komt de moeilijkste vraag. Geef me de namen en adressen van 1000 van die inwoners.”
De groep begint luid te protesteren. “Dat is niet eerlijk! Meneer, het is niet leuk! Flauw hoor!”
“Het is wel leuk, hoor,” dacht ik bij mezelf. “Ik heb jullie lekker beetgenomen”.
Plotseling steekt de slimmerik zijn vinger op: “Meneer, moet u de telefoonnummers erbij hebben.”
Ik begon te lachen: “Nee hoor, de namen en adressen zijn genoeg.”
De slimmerik antwoordt: “Wacht even” en staat op. Hij ging naar een tafel in de hoek van de zaal waar een aantal telefoonboeken stonden. Hij kwam terug met het telefoonboek van Amsterdam.
De slimmerik: “Alstublieft, het zijn er meer dan 1.000 en met telefoonnummers erbij.”

Daar sta je dan. Een volwassen man, afgestudeerd aan de universiteit, tegenover een jongen van acht jaar, die hem heeft beetgenomen.
Ik had mijn les geleerd. Don’t take a man by his age.

Kinderverjaardagen zijn leuk, voor kinderen en voor ouders.
Mijn ouders hadden tien kinderen. We woonden aan de Tourtonnelaan in Paramaribo, maar ik kan me niets herinneren van mijn kinderverjaardagen. Volgens mij vierden we die amper.
Toen mijn kinderen klein waren, was hun verjaardag een hoogtepunt in het gezinsleven. De nacht tevoren, als ze sliepen, versierden we de kamer met slingers. De cadeautjes waren mooi ingepakt. De volgende ochtend bezorgden de taferelen van hun blijdschap en geluk bij het zien van de slingers en de cadeaus ons een heerlijk gevoel.
Omdat mijn kinderen kort na elkaar jarig zijn, was het altijd een drukke week in januari. Ieder jaar probeer je iets nieuws te bedenken naast de traditionele verjaardagsliedjes, de taart aansnijden en het cadeautjes-ritueel: “1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, wie mag mij een cadeautje geven?”
De ene keer was het koekhappen thuis, de andere keer een uitje naar McDonald, enzovoorts.

Als ze groter worden, worden ze ondeugender. Mijn zoon had bij een verjaardag het volgende bedacht. Hij zei tegen een vriendin. “Wil je 25 euro verdienen? Als ik twee eieren op je hoofd kapot mag slaan, krijg je 25 euro.”
Dat meisje zei: “Goed, maar leg eerst het geld op tafel.”
Mijn zoon legde het geld op tafel en sloeg een ei kapot op haar hoofd.
Daarna pakte hij het geld weer en liep weg.
Het meisje: “Amrit, waar ga je? Kom terug.”
Amrit: “Ik zou je 25 euro geven als ik twee eieren op je hoofd kapot mocht maken, maar ik heb maar één kapot gemaakt.”

Nu ze volwassen zijn en uit huis, zijn deze rituelen verdwenen. Dit jaar gingen we thuis bij mijn dochter in Utrecht. We hadden eten voor hen meegenomen, als cadeau. Ze hoefden niet te koken als ze van hun werk thuis kwamen
Mijn zoon is 21 geworden en bedacht als cadeau een zesgangen-diner met zijn vrienden, net als in een restaurant. En tussen de gangen door zou er gespeecht worden. Eenvoudig en heel leuk. Mijn vrouw en ik waren kok en zorgen ook voor het opdienen. Bij het speechen mocht ik mijn vader-zoon speech houden: het ging over vriendschap.

Mijn vrouw had bedacht dat we mijn columns voor Starnieuws, die over familie, vriendschap en liefde gaan, moesten bundelen in een boekje met een omslag van de foto’s van onze kinderen voor hun verjaardag.
Mijn dochter is bezig met haar passie: muziek. Ze brengt op 20 januari haar nieuwe album uit tijdens een www.pravinimusic.com show die zij en haar band geven in het Paard van Troje in Den Haag. Mijn zoon bereidt zich voor op een reis door India in juli van dit jaar. Samen met een vriend gaan ze een maand lang met hun backpack trekken door de steden en de bergen van India.

En wij? We zijn niet meer de ouders, die steeds voor eten en drinken moeten zorgen. Onze kinderen zijn onze vrienden geworden. Volwassenen met een eigen bestaan, die ons nauw betrekken in hun verhaal van het leven.

Vrijdagavond hadden we thuis het diner voor mijn zoon. Zaterdagavond had mijn dochter een generale repetitie voor haar show met de band, achtergrondzangeres en danseressen. We zouden gaan kijken. Ik zei tegen mijn vrouw: “Die kinderen zullen honger hebben bij de repetitie. Laten we broodjes en drinken voor ze brengen.”
Zaterdagochtend stonden we in de keuken bakkeljauw, hartjes-maagjes en lever te bakken. Gewoon uit vriendschap, of omdat we het niet konden laten.

Sandew Hira