Van de vorige regering was bekend dat haar ‘samenwerking’ met het IMF maar kortstondig van aard was. Na ontvangst van de eerste ondersteuningsmiddelen van deze instelling hield de toenmalige Surinaamse regering het voor gezien.

Het bezoek van de op een na hoogste functionaris van het IMF, Kenji Okamura,  aan Suriname wordt door de huidige regering gezien als een teken van beloning door het IMF voor het consistent uitvoeren van het afgesproken programma. 

President Santokhi kan zijn vreugde niet op. Maar zou het niet zomaar kunnen dat hij bij de volgende nationale verkiezingen, net als zijn Nederlandse vriend Mark Rutte, weliswaar om andere redenen, niet meer beschikbaar zou kunnen zijn voor de nationale politiek? De president gaf zelfs aan dat het IMF Suriname aan de wereld als voorbeeld zal presenteren. Maar zouden landen met ernstige financieel monetaire problemen, die betalingsbalanssteun behoeven en middels draconische maatregelen orde op zaken willen stellen in hun land, niet om het hardst om Chan Santokhi gaan roepen. De man die “binnen één regeerperiode de oplossing kan brengen”. Chan Santokhi zal dan naar alle waarschijnlijkheid zijn favoriete minister Albert - van wie hij onafscheidelijk is – meenemen. Welke minister hij zeker niet mee mag nemen is de toenmalige minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo), Uraiqit Ramsaran. De minister die hij in plaats van te ontslaan een zachte landing op het ministerie van Transport Communicatie en Toerisme gaf.

Het is ongehoord dat uitgerekend het IMF een land moet aansporen om meer te doen ter verlichting van de noden van minderbedeelden c.q. sociaal zwakkeren. Dat de minister van SoZaVo uitgerekend voorgedragen werd door een partij die zich steevast afficheert als de partij van de sociale kracht maakt de zaak alleen maar driester.  Dit is een duidelijk voorbeeld waarom wij politieke partijen moeten dwingen slogans wat meer verdieping te geven in onder andere verkiezingsprogramma’s. Voorlopig blijven wij stellen dat de minister Suriname internationaal in haar hemd heeft laten staan, tot de minister ons op schift het tegendeel bewijst.

Suriname koos na 1987, voor het uitvoeren van een Structureel Aanpassingsprogramma bewust niet voor het IMF, maar voor een commissie van de EU (Europese Unie), omdat die in tegenstelling tot het IMF bekend stond voor het uitvoeren van aanpassingsprogramma’s with a human face. Zo een 'human face' zal bij elk beleid centraal moeten staan. Beleid, met name overheidsbeleid zal steeds in dienst moeten staan van empowerment van minderbedeelden in de samenleving. Dat is in het belang van de minderbedeelden als wel van de Staat. 

Elke burger die op een bonafide wijze voor zichzelf zorgen kan is toch winst voor die samenleving? Haal mensen uit hun penarie en help zo de overheid om steun aan minderbedeelden te verminderen.  Geen Staat kan zich de weelde veroorloven permanent of langdurig de zorg voor grote delen van de burgers op zich te nemen. Als daarnaast ook nog  onverantwoorde leningen worden gesloten of dat overheidsinkomsten  ‘verdampen’ door wanbeleid en corruptie dan raakt de bevolking van dat soort staten in de vicieuze cirkel van economische neergang. 

Ik ga ervan uit dat vanwege de offers die het volk heeft gebracht wij in de toekomst een waakzamer en assertiever Surinaams volk zullen hebben. Een volk dat middels controle ervoor zal helpen zorgen dat wij nooit meer overgeleverd worden aan wanbeleid en verspilling van welke regering dan ook.

Extra aandacht voor behoeftige senioren burgers, maar vooral voor de jeugd is geen overbodige luxe. Er wordt weleens geklaagd over ontsporing van de jeugd, maar wordt er voldoende gedaan voor de jeugd om hun talenten te ontwikkelen? In het STVS-journaal hoorde ik pas nog Milton Clark trainer van de atletiekvereniging Tropical Runners zijn gal spuwen. Ruim 17 jaar is deze vereniging bezig – thans 58 - jonge Surinamers te helpen om optimaal hun talent te ontwikkelen. Sinds 10 jaar geleden moeten zij het doen zonder subsidie, die weggesaneerd is.

Terwijl ik al die enthousiaste jongeren van deze vereniging zich optimaal als atleet zag inspannen schoten mij de veelzeggende woorden van de gerespecteerde DNA-voorzitter Marinus Bee door het hoofd: “We verwachten veel van onze kinderen, zonder in ze te investeren”.