Ali Campbell laat fans uren wachten op concert

Het geduld van het publiek in het Flamboyant Park werd zaterdagavond flink op de proef gesteld. Tijdens het concert van Ali Campbell en de Deb Band waarvan het voorprogramma om acht uur begon, ging de hoofdact uiteindelijk pas om kwart voor één ’s nachts van start.

Campbell, de voormalige leadzanger van wereldact UB 40, eiste dat zijn verblijf in het Courtyard Marriott Hotel tot woensdag zou zijn geregeld voor hij optrad. In de loop van de zaterdag had de zanger te horen gekregen dat zijn vlucht van zondag naar Amsterdam drie dagen was uitgesteld als gevolg van de aswolk boven West-Europa. Daar raakte hij zo van uit zijn humeur dat hij de concert-organisatie voor de langere verblijfskosten van de 17 man tellende band en technici liet opdraaien.

Winston van ’t Kruys, die mede het initiatief heeft genomen om Campbell naar Suriname te halen, stelde voor om zondag rustig te overleggen met het hotelmanagement. Maar Campbell hield voet bij stuk. Omdat zich rond elf uur ’s avonds inmiddels zo’n drieduizend man in het Flamboyant Park hadden verzameld, kon de organisatie niet anders dan vijfduizend US dollar neerleggen.

Van ’t Kruys stelt met nadruk dat zijn organisatie niets valt te verwijten: ‘Campbell zat de hele zaterdagavond op zijn hotelkamer en bleef net zo lang zeuren tot we hadden betaald. De band was ready om elf uur maar hij kwam pas tegen kwart over twaalf opdagen. Daarna bleef hij nog zeker een half uur in de kleedkamer zitten. Omdat we niet de gewenste champagne hadden klaargezet en ook de glazen hem niet bevielen. Verder zat hij nog te klagen over de verkeerde batterijen voor de oortjes die ze op het podium gebruiken. Nee, ik heb het helemaal gehad met die gast.’

Het concert van Campbell en zijn mannen duurde uiteindelijk anderhalf uur. Tussen de eerste nummers door bleef het publiek fluiten en boe roepen en pas gaandeweg kreeg de band enigszins vat op de zaal. Maar echt enthousiast zou het publiek niet meer worden. Ook al omdat Campbell nogal ongeïnteresseerd op het podium stond. Kauwgum in de mond, onverstaanbaar in zijn aankondigingen en een paar keer groetend in gebroken Frans omdat hij kennelijk met zijn gedachten nog bij zijn vorige optreden in Saint Laurent was. Aan de Deb band, de nieuwe begeleidingsband, lag het niet. Vooral de blazers probeerden er nog wat van te maken en leken tenminste het gevoel te hebben dat ze iets goed te maken hadden.

Van ’t Kruys vraagt zich af of Campbell zich in Europa ook zo gedraagt tijdens zijn toernee: ‘Misschien moet ik contact maken met een erkend bureau als Mojo Concerts in Nederland om te vragen wat ze doen in dit soort gevallen van overmacht. Mijn job is geweest om deze man met zijn band tot zondag te accommoderen. Dat is gebeurd: een gage van dertigduizend US, vliegtickets, hotel, daggeld. Maar tot waar moet je gaan? Ik wil ze best helpen wanneer hun vlucht wordt geannuleerd maar wij hoeven toch niet alle kosten te dekken? Laat Campbell maar bij de KLM informeren wat ze voor hem kunnen doen.'

(Diederik Samwel)