Meneer Bouterse is de verpersoonlijking van het onheil geworden. Hoewel hij zich heeft verheven als vader van alle etnische groepen en tot de meest multi-etnische leider van Suriname is uitgegroeid, is hij ook de Surinaamse leider met de zwaarste strafbare feiten ooit op zijn kerfstok (drugssmokkel, rol in de Decembermoorden). De verwachting is dat hij dit jaar naar een plek voor de onderwereld wordt vervoerd, tenzij de duivel ermee gaat spelen. Zijn vrienden hebben onder zijn heerschappij de hele taart opgegeten. Het was niet koosjer.

Meneer Brunswijk wil ook president worden. Hij liet zich op grond van een vaag orakel uit Afrika tot koning van alle Afro-Surinamers kronen. Trots als een pauw pronkte hij in zijn koningskostuum. Het orakel weet blijkbaar niet wat hij op zijn kerfstok heeft (bankoverval, drugssmokkel, geweld). De man zelf blijft maar orakelen over zijn presidentschap. Hij heeft er honger naar, kan aan niets anders denken. Het is, zoals de Engelsen zeggen, een ongeluk dat nog moet gebeuren. 

Ongetwijfeld heeft hij, net als iedereen, ook positieve eigenschappen. Hij heeft zich vanuit het niets omhoog weten te knokken, en dat is misschien wel een prijs waard. Maar in topposities verwacht je geesten met overwegend positieve eigenschappen en geen wezens met dubbele standaarden die zich gedragen als halfgoden. Zijn kerfstok en zijn gebrek aan kennis zijn al een diskwalificatie voor de hoge positie die hij in de openbare ruimte bekleedt. Het presidentschap mag geen toevluchtsoord worden voor mensen die in het vizier van justitie staan.

Demoncratie is verzwakking van instituten. Het begon met het wegvallen van het toezicht door Nederland in 1975. Corruptie is een hardnekkig probleem geworden in de politiek, politie, douane en ambtenarij. Het is net zo gewoon als stromend water. Het gaat over individuen of groepen die macht misbruiken voor persoonlijk gewin. Er zijn tijden dat het zo stinkt naar corruptie en dat het voelt alsof de politiek slaapt. IJverige corruptie heeft mensen tot miljonairs gemaakt en als zodanig draaien ze met een dikke vinger in de politieke pap.

Het vertrouwen in de politiek is verloren gegaan door schokkende corruptieschandalen. Bijgevolg kan de politiek corruptieschandalen gaan proberen te verdoezelen om het vertrouwen van het publiek niet verder te schaden. De politiek maakt zich dan meer zorgen over de gevolgen van het aan het licht brengen van corruptie dan over de corruptie zelf. Ze gooit er ‘zand’ of ‘de mantel der liefde’ overheen, stelt een commissie in of vervangt een minister. Dat zijn manieren om te doven in plaats van te onderzoeken en te straffen.

De wapens tegen demoncratie zijn: 

1. openheid van bestuur, zodat misbruik kan worden opgespoord, 

2. robuuste handhaving van anticorruptie wetten, 

3. een onafhankelijke rechterlijke macht die corruptiegevallen eerlijk en onpartijdig behandelt en straffeloosheid voorkomt, 

4. bescherming van klokkenluiders, zodat mistandmelders geen risico’s lopen, 

5. verminderen van inkomensongelijkheid en slechte arbeidsomstandigheden zodat mensen niet in de verleiding komen om hun loon aan te vullen of koopkracht op peil te houden met steekpenningen, 

6. geen vriendjespolitiek bij het verkrijgen van overheidscontracten en andere voordelen zonder de juiste kwalificaties en 7. registreren van vermogens van politici bij in- en uitstappen.

 Dit pluk je allemaal van internet. Maar het komt allemaal neer op: Gij zult niet sjoemelen of stelen!

Elke regering moet betrouwbare feiten en cijfers, en eerlijke schattingen van de nationale financiën geven. Dat is de basis voor elk fatsoenlijk debat. Hiertoe moeten instituten sterk bemenst zijn. Maar feiten spreken helaas niet zelf. Ze moeten vervat zitten in een verhaal over de richting die je het land op wilt sturen.

De charmante initiatiefvoorstellen van de heren Sharman en van Samson om het kiesstelsel en de Grondwet te wijzigen, zijn een positieve bijdrage aan het algemeen belang en de versterking van de democratie. Ze omvatten landelijke evenredigheid (het hele land is één groot kiesdistrict) en een verbod om verkozen te worden tot president of vicepresident indien eerder veroordeeld - het soort misdrijf moet nog gespecificeerd worden. Iemand met een strafblad laat je geen politiekorps besturen, laat staan een land. Leiders met een crimineel verleden moeten geen macht krijgen. Helaas hebben de voorstellen alleen kans van slagen als de oranje-paarse top het eens wordt over de prijs.