Suriname probeert zich al sinds jaar en dag te plaatsen voor een  voetbaleindronde. Generatieslang blijkt het keer op keer vergeefse moeite te zijn, omdat bij de meetmomenten de tekortkomingen pijnlijk zichtbaar worden. Zo was het afwerken van meerdere wedstrijden in een tijdspanne van een week, vroeger geen haalbare zaak voor onze amateurs. Het ontbreken van de wil om te investeren in nationale selecties, heeft ook lang ten grondslag gelegen aan de slechte prestaties. Zowel vanuit het bestuur als vanuit het bedrijfsleven was er op dit stuk teveel terughoudendheid, waardoor er geen gedegen voorbereidingen waren met als gevolg keer op keer vroege uitschakelingen. Een niet te onderschatten factor was geruime tijd ook het gebrek aan betrokkenheid bij het publiek.

Hoewel er nog voldoende ruimte is voor verbetering, zijn er gelukkig op de meeste punten positieve veranderingen gekomen. Zo hebben we sinds de periode van Dean Gorré de bereidheid om te investeren gemerkt vanuit het bestuur. Echter was dit van korte duur en niet van harte, want na de uitschakeling op de Gold Cup, klonk vanuit het bestuur het luide gejammer dat een investering van US$ 1 miljoen verloren is gegaan. Met het aantreden van opvolger Menzo, bleken er onvoldoende middelen beschikbaar te zijn, want er werd onvoldoende geoefend om goed voorbereid voor de dag te komen. Onder Winter zien we dat er ook niet voldoende oefenwedstrijden worden afgewerkt om de cohesie in de groep te bevorderen. Zorg ervoor dat de coaches voldoende gelegenheden krijgen om de spelers in een bepaalde formatie te zien acteren, zodat ze hun plan daarop kunnen afstemmen. Geroutineerde coaches moeten aan de hand van het beschikbare spelersmateriaal, een succesformule kunnen produceren.

Natuurlijk moeten de offers niet alleen door het bestuur, de technische staf en de spelers gebracht worden. Naar analogie van de beproefde wijsheid 'it takes a village to raise a child' kan gevoeglijk worden aangenomen dat alle actoren moeten bijdragen om het beoogde doel te bereiken. De premature uitschakeling van Natio in de prelims voor de Gold Cup heeft heel wat tongen losgemaakt. Zo is er geroepen dat de spelers geen binding hebben met Suriname, zich daarom dus niet voor de volle honderd procent zouden inzetten en dat ze na de nederlaag gevoelloos terugkeren naar Europa. Verliezen komt bij elke sporter hard aan en is dus nooit een prettige ervaring. Ik denk niet dat we de spelers het vertrek naar Europa kwalijk moeten nemen, want ze wonen immers daar en na een seizoen vol offers, hebben hun gezinnen recht op kwaliteitstijd met het gezinshoofd. Door hun beroep, missen ze vaak belangrijke momenten met hun kinderen. Er moet dus ook rekening gehouden worden met de belangen van de gezinnen van deze sporters.

Echter kan ik de teleurgestelde supporters die de vroege uitschakeling niet zagen aankomen, ook begrijpen en gaven velen ongezouten hun mening via sociale media, hetgeen alleen maar meer verwijdering veroorzaakt. Om de relatie tussen de spelers en de supporters te verbeteren, moet het bestuur mogelijkheden creeren om spelers en supporters naar elkaar te laten groeien. Zorg ervoor dat het grotere publiek de spelers leert kennen. Er zijn voldoende mogelijkheden om ondanks de fysieke afstand en de kou op een innovatieve manier ervoor te zorgen dat de bekoelde relatie ontdooit. Ga met een marketeer aan de slag om een warme relatie te creeren met de aanhang, zodat zij zich niet verwaarloosd voelt. Creëer de wij-instelling! Organiseer activiteiten om de lokale supporters erbij te betrekken, zodat ze met een tevreden gevoel massaal achter Natio kunnen staan en de voetbalambassadeurs de liefde en waardering te geven die ze verdienen. Een verbeterde relatie zal ertoe leiden dat de spelers minder krampachtig acteren en mogelijk beter voor de dag zullen komen.

Mireille Hoepel