Telkenmale echter, duurt het traject van aanvraag tot goedkeuring van een aanpassing zo lang dat inmiddels de boeren ernstige verliezen hebben geleden en de nieuwe prijs alweer achterhaald is, zegt de VSMB. De boer ontvangt momenteel SRD 17,50 voor een kilogram (ongeveer een liter) melk die voldoet aan de basiskwaliteitseisen. Een fles water kost al veel meer dan dat, en zelfs als de kosten van de fles en het etiket ervan afgetrokken worden, is dat water nog duurder dan melk. En als we het over eiwitten hebben, ga na wat vis en vlees kosten.

Vaker is door beleidsmakers aangegeven dat melk een basisproduct is en betaalbaar moet blijven voor zuigelingen en ouderen. Blijkbaar is melk het enige basisproduct dat aan die voorwaarde moet voldoen. Er is zelfs door meerdere volksvertegenwoordigers en beleidsmakers gesuggereerd dat desnoods het product gesubsidieerd moet worden. Maar van subsidie die in het verleden is beloofd, heeft de melkboer nooit iets gemerkt. Degenen die in principe hebben gesubsidieerd zijn de boeren; die hebben hun product beneden kostprijs moeten leveren aan de enige melkverwerker die rauwe boerenmelk verwerkt, namelijk de Melkcentrale Paramaribo (MCP). Dit overheidsbedrijf is ook de enige melkverwerker die zich houdt aan de vastgestelde opkoopprijs en ook de verkoopprijs van volle melk in sachet. Alle andere melkverwerkers hanteren al lang een andere (marktconforme) prijs en zelfs MCP heeft de prijzen van al haar andere melkproducten (zoals vla, yoghurt en sucamel) reeds meermalen aangepast.

De VSMB kan er absoluut geen begrip voor opbrengen dat een regering een groep hard werkende mensen dwingt tot het subsidiëren van zelfs de rijksten in het land, terwijl deze groep boeren die zon, regen, modder en gevaar trotseren om een schrale boterham te verdienen, door een door de staat vastgestelde melkprijs worden gedwongen ander emplooi te gaan zoeken omdat ze totaal verarmd zijn geraakt. En dat deze zelfde regering (en ook de vorige) een deviezen besparende, arbeidsplaatsen creërende en nationale ontwikkeling brengende sector, die een belangrijke eiwitbron produceert, maar laat doodbloeden ten faveure van import van dat product, is onbegrijpelijk. Immers, import gaat gepaard met uitgave van buitenlandse betaalmiddelen. Dat de lokale melkproductie steeds maar achteruit gaat, schijnt deze regering maar ook de voorgaande absoluut niet te interesseren. Ook beloftes van verstrekken van inputs, land, begeleiding, rasverbetering, et cetera lijken een fata morgana.

Brieven, persberichten en gesprekken met regeringsfunctionarissen hebben er tot nu toe niet toe geleid dat er verandering is gekomen in de situatie van de melkboer. Integendeel, hooggeplaatsten, onder wie Assembleeleden doen ongenuanceerde uitlatingen over subsidie en prijscontrole op melk en hekelen inspanningen om te komen tot liberalisatie van de prijs. Het lijkt alsof deze regering  de melkvee sector niet als prioriteitsgebied ziet.

De voorgaande regering had tenminste nog bij monde van een presidentiële adviseur aangegeven de melkveesector niet te zullen ondersteunen. De melkboeren moesten maar hun eigen boontjes doppen. Maar deze regering heeft de boer hoop gegeven met beloftes, maar daden blijven steeds uit, stelt de VSMB.

De enkele overgebleven melkboeren zullen een laatste wanhopige poging wagen om de aandacht te vragen voor hun situatie en stellen genoodzaakt te zijn in actie te komen. De VSMB heeft tot nog toe kunnen voorkomen dat haar leden de straat zijn opgegaan, maar de boeren zijn het wachten op betere tijden nu echt beu.