Over 2 dagen is het 25 mei. Dan is het drie jaar geleden dat velen met heel veel hoop en voor een beter Suriname hun pink rood lieten kleuren. Rood, de kleur van liefde en vrijheid. De kleur die dominant is in de vlag van de Republiek Suriname die fier wappert bij de windstoten die gepaard gaan met de zware buien van de laatste tijden. Ondanks de teleurstelling dat het land (nog) niet is gered en de regering in de eerste helft slechts in eigen doel wist te scoren, kijken mensen alweer uit naar mei 2025. Een deel is zo verbitterd dat het niks meer wil weten van een rood potlood en rode inkt, want politici blijken één felrode pot nat te zijn.

De eerste helft is dik voorbij, de tweede helft begint. Coach Olifant, coalitieleider, sheriff, heeft al veel keren aangekondigd dat hij een sibibusi zou houden. Wie niet deugt moet plaatsmaken. De goal van de regering is om het land te redden en wie niet meekan, moet uit de trein stappen. En dat zou voor de hele linie gelden. Van ministers, departementsdirecteuren, dc's, directeuren van parastatale instellingen, de hele santenkraam. Chan baalt al heel lang van sommige ministers, vandaar dat de ene commissie, werkgroep, taskforce, adviseurs, platforms a la dol worden benoemd.

Tijdens de rit is de NPS eruit gesprongen, want het wilde maar niet lukken. De groene partij wil recoveren en zich concentreren op de komende verkiezingen. Hoewel de VHP en de ABOP de koek verdelen, willen ze steeds meer. Er komt geen einde aan benoemingen van friends & family zonder enige transparantie. Het is misselijk makend hoe steeds meer politieke exponenten op plekken komen, terwijl van te voren gezegd kan worden dat de meesten niet deugen. Hoe corrupter een persoon, hoe meer kansen die krijgt.

Van de aangekondigde reshuffling is nog niks te merken en in twee dagen is het ook niet mogelijk om nieuwe spelers in te zetten. Al een jaar wordt er geëvalueerd en het proces is nog steeds gaande. Het lijkt alsof de coach - ondanks de torenhoge bevoegdheden die hij heeft - op de een of andere manier ervan wordt weerhouden om schoon schip te maken. De gemaakte fouten worden maar niet gecorrigeerd. Daardoor komt het vertrouwen dus ook niet terug en blijft de koers nog hemelhoog. De euro is zelfs boven de SRD 41. Het is duidelijk dat praatjes geen van de vele gaatjes vullen.

Bij drie jaar verkiezing is het vertrouwen zoek, evenals de daden die dit terug moeten brengen. Een coach die bang is veranderingen aan te brengen in het kabinet dat duidelijk faalt, zal de wedstrijd verliezen. Zo simpel is het; winnen of verliezen, een gelijkspel is er niet in het politieke spel. Zijn copiloot gaat voor spanningen blijven zorgen, ook al draait hij bij elk gesprek zogenaamd bij. Mensen aanhouden die getoond hebben het werk niet aan te kunnen, zal blijven aanmodderen zijn. Met deze regen komt er alleen maar nog meer modder op de glibberige weg. Een sterke tweede helft met de juiste spelers, kan nog wat redding brengen. Maar na drie jaar verkiezing blijkt de olifant een muisje te hebben gebaard.

Nita Ramcharan