Column: Ideale assistent
09 May, 19:07
foto
Henk ten Cate. (Foto: NOS)


Kort na de eeuwwisseling sprak ik Henk ten Cate voor het eerst. Destijds was hij trainer van NAC dat onder zijn hoede een prima seizoen draaide. Maar eigenlijk hadden we het die middag in Breda helemaal niet over voetbal. Eerst wilde Ten Cate van mij weten wat ik zo bijzonder vond aan het land van zijn moeder. Daarna kwam hij los. Vol vuur vertelde hij hoe hij tijdens zijn allereerste bezoek aan Suriname feilloos de weg wist. De bochten in de weg van vanaf Zanderij kon hij dromen, zoals hij de monumentale panden aan de Waterkant kon uittekenen, net als de schaafijskar in de Domineestraat. Zo vaak had hij al die foto’s voorbij zien komen.

Maar het was vooral de geur die Ten Cate van begin af aan zo vertrouwd voorkwam. Zo rook het ook bij opa en oma in Amsterdam. Alsof hij thuis kwam. Toch bleef hij nooit langer dan een dag of tien in Suriname. Familie opzoeken, écht goed eten, telkens een ander deel van het binnenland verkennen en dan terug naar Europa. Daar wachtte altijd wel een club. Of die nou KFC Uerdingen, MTK Boedapest, Sparta, Vitesse, Ajax of Chelsea heette.

Jawel, hij zat er weleens aan te denken om zich in te zetten voor het lokale voetbal. Maar zo lang de infrastructuur niet deugde, zag hij dat niet zitten. En afgezien van de corruptie – die kom je overal tegen, niet in de laatste plaats bij voetbalclubs in Europa trouwens –; hij had toch het idee dat er net iets te veel mensen bezig waren om hun eigen belangen veilig te stellen binnen het Surinaamse voetbal.

Dik twintig jaar later denkt Ten Cate er anders over. Zaterdag werd bekend dat hij aantreedt als assistent van bondscoach Aron Winter. Hoe dat is gegaan? Heel simpel: kwestie van een afspraak nakomen. Gekscherend bedoeld misschien, maar hij had het een keer met Aron besproken op een verjaardagsfeestje. ‘Als jij bondscoach wordt van het Surinaams elftal, kom ik je assisteren.’ Zo gezegd, zo gedaan. Zulke beslissingen neem je op gevoel.

Zo ging het ook met Frank Rijkaard. Dik 20 jaar geleden alweer. Aanvankelijk zouden ze gezamenlijk, met hun gezinnen, gaan skiën in de Franse Alpen. Zat Frank ineens in Barcelona. Daar had hij net een contract als hoofdtrainer getekend. Nu zochten ze nog een assistent. Het leek Ten Cate een ideale job. Opereren in de luwte, beetje dollen in de kleedkamer maar tegelijkertijd de ogen en oren open houden om te peilen hoe de spelers in hun vel staken. Erachter zien te komen of privé alles nog in orde is. De transfer naar Barcelona moest nog wel door de ballotage bij de vrouwen in zijn leven: zijn moeder, zijn echtgenote en zijn dochters. Maar die hadden genoeg aan de twinkeling in zijn ogen. Zo moet het deze keer ook zijn gegaan. Ten Cate had zijn inmiddels 89-jarige moeder nog niet verteld dat hij het Surinaams elftal kon gaan helpen of ze barstte in lachen uit. Van pure blijdschap welteverstaan.

Wat we de komende tijd van Ten Cate mogen verwachten? Hij gaat de juiste sfeer creëren, keihard werken - ‘want met alleen talent en kwaliteit kom je d’r niet’ - en vertrouwen uitstralen. Bovendien is hij van plan Suriprofs die nog twijfelen definitief te overtuigen om voor natio te gaan spelen. Omdat het de beste keuze is om het allerhoogste niveau als voetballer te halen: het WK-eindtoernooi. Dat is immers het absolute einddoel. Komende zomer eerst de groepsfase halen van de Gold Cup en vervolgens serieus meedoen aan het toernooi. Niet als figurant. Daarna vastberaden koers zetten naar het WK van 2026. In zijn eigen woorden: dat is toch het mooiste project om aan mee te mogen werken?    
En trouwens: de nieuwe assistent-trainer heeft niet voor het geld gekozen. Hij krijgt namelijk niets. Ten Cate volgt zijn hart en kiest uit volle overtuiging voor zijn land. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Diederik Samwel
Advertenties

Thursday 21 September
Wednesday 20 September
Tuesday 19 September