Hoelang nog?

Wanneer je aan kinderen een belofte maakt dat je ze ergens naar toe zal brengen of een verrassing voor ze hebt, komen ze dikwijls tot vervelends toe steeds vragen wanneer of hoelang nog. Hoelang nog is de weerspiegeling van het ongeduld en het intense verlangen naar vervulling van de belofte waar men enthousiast naar uitkijkt.

Er gaat al geruime tijd (behoorlijk) veel mis in onze samenleving. Er lijkt wel sprake van nationale stress  en indien wij de ontwikkelingen mogen geloven, is het ergste nog niet geweest! De sociaal maatschappelijke maar ook het politiek-economisch klimaat is zeer beladen, echter bekruipt mij steeds meer het gevoel dat men zich absoluut geen zorgen maakt over de verontrustende richting waarheen wij koersen en dat er bij het bepalen van wat prioritair is, andersoortige criteria gehanteerd worden. Ik constateer dat prioritaire aangelegenheden steeds worden verzet met een belofte dat eraan wordt gewerkt, dat het goed komt, dat de verlichting onderweg is. Het naar voren schuiven van niet prioritaire aangelegenheden, zal vroeg of laat haar tol eisen, feitelijk bekeken zijn we reeds op dat punt beland. De crisis grijpt heftig om zich heen, de situatie bereikt het kookpunt en is zeer bedroevend! Hoelang nog?


Wij zijn allang op de(ze) vlucht en ik vraag me af of er nog voldoende brandstof is en ook als de piloot en copiloot nog instaat zijn het toestel veilig aan land te brengen. Het behoeft geen betoog dat wij zo niet langer verder kunnen. Hoelang nog is in deze tergende toestand luider dan ooit!