Is Suriname u 1.000 uur waard?

Op 17 februari 2023 is een onvermijdelijke breuk tussen volk en regering voor de buitenwereld zichtbaar geworden en in heftig protest is door het volk het vertrouwen in de regering opgezegd. De sfeer in het land is sindsdien koud en kil en tekenen van lamheid “zijn er ingeslagen”. Tegelijkertijd is het onderhuidse wantrouwen tussen de bevolkingsgroepen aan het licht gekomen, die als aardplaten onder het oppervlak flink tegen elkaar opboksen. Het risico bestaat dat dit uiteindelijk een politieke/ maatschappelijke aardverschuiving veroorzaakt zonder een oplossing. Er is nog altijd honger onder het volk en in de ontstane impasse is het geloof en de hoop richting een oplossing ver te zoeken.

Het kon niet anders dan dat de protestacties een vervolg/beantwoording kregen vanuit de politiek. Tot mijn grote verbazing bestaat dat antwoord uit een oproep tot nationale dialoog. In de afgelopen regeringstijd is niet anders gedaan dan dialogen voeren, zo lijkt het. Wanneer het letterlijke 'voer' van de Surinaamse eettafels ontbreekt, helpt het alleen -excuus voor de directheid- geen lieve moer. Tegelijkertijd stormen via de media de huis-/tuin- en keukenoplossingen over tafel. Iedereen komt met instant oplossingen, regelmatig gespeend van objectiviteit of deskundigheid. Niet onderbouwde en niet adequate oplossingen zullen het volk niet uit deze penarie helpen. Waar is nu de commissie-aanpak van de president gebleven? Waarom steken top-deskundigen niet de koppen bij elkaar om de roadmap voor de komende tijd te bepalen?

Mijns inziens geeft de regering met de inzet van Nationale Dialoog een brevet van onvermogen af door juist in een crisissituatie voor een gespreksestafette te kiezen: hierdoor wordt de heersende patstelling tussen de regering en het ‘roepende’ volk eerder vergroot. Als een huis in brand staat ga je toch niet eerst rond de tafel zitten, blijven analyseren en elkaar becommentariëren? Nee, je gaat direct handelen!  
De cruciale vraag blijft: hoe nu zinvol verder?
Om de rust in het land te herstellen en te bewaren, het volk betere perspectieven te bieden, wil ik de regering vragen af te stappen van de ingeslagen weg. Coalitie en oppositie moeten gezamenlijk het tij keren, beseffen dat het lot van het volk in hun handen en beleid ligt. De president wil ik vragen de verbinding te zoeken met de bevolking, naar hun taal te luisteren en in hun taal te spreken. Bij de media rust mijns inziens de verantwoordelijkheid om informatie vanuit het (protesterende) volk en de regering te vertalen naar objectieve journalistiek (met hoor en wederhoor), in plaats van simpelweg smeuïge koppen op internet te mikken en kijken hoe de oplagecijfers stijgen.

Meer direct en concreet:
o Wat is vanuit uw specifieke deskundigheid een directe aanpak om te komen tot een oplossing voor de heersende prangende ‘Surinaamse’ issues? Verwoord dat in een beknopt(!) maar onderbouwd SMART-voorstel.
o  Het voorstel indienen via info@surinamekennisnetwerk.com, graag binnen 2 weken.
o  Samen met inzenders voorstellen bundelen/prioriteren en op zeer korte termijn voorleggen aan verantwoordelijken in Suriname.
o  Het doel moet zijn om samen als 'diasporablok' een start maken om klemmende hulpvraagstukken in Suriname snel en doeltreffend op te pakken en daarvoor een mandaat te krijgen vanuit de president.

Geen theoretische verhalen, maar een praktische constructieve aanpak, resultaatgericht en haalbaar op korte termijn. Gefocust op overleving van de pinawans onder het volk!  
De wens van alle Surinamers is gelijk: met liefde, harmonie en vreugde komen tot één natie waar wij kunnen uitkijken naar betere tijden en komen tot hogere welvaart & welzijn. Suriname als land om trots op te zijn. Ik citeer hierbij graag Aretha Franklin (†): Sometimes, what you’re looking for is already there. Met andere woorden: Soms is wat je zoekt er al!