Vertrouwenscrisis in de politiek en nationale dialoog

In de nasleep van de protestdemonstratie van 17 februari 2023 heeft de president besloten om een nationale dialoog op te starten. De bedoeling is om met verschillende maatschappelijke groepen en burgers te praten over de situatie en om eenieder de kans te geven om mee te denken en oplossingen aan te dragen voor de ontwikkeling van Suriname, met als ultieme doel om Suriname weer leefbaar te maken.

Bij het begin van zijn regeerperiode in 2020 heeft de president ook consultatierondes gehouden met, neem ik aan, dezelfde maatschappelijke groepen en personen en met hetzelfde doel als deze nationale dialoog. Wat is het resultaat daarvan geweest? Feit is dat Suriname sedert 2020 verder is afgedaald in de sociaaleconomische malaise waarin het is terecht gekomen en de gevolgen van het (verkeerd?) gevoerde beleid over de afgelopen periode is bij eenieder in de samenleving voelbaar.

De Surinaamse samenleving gaat thans gebukt onder ongebreidelde verhoging van de koers en de prijzen in de winkels, verhoogde kosten voor gebruik van de nutsvoorzieningen en brandstof, de afwenteling van inefficiënte kosten bij de staatsbedrijven op de burgerij en de toename en verruwing van de criminaliteit. Sociaaleconomisch is Suriname volledig ontwricht. De steeds gepredikte “licht in de tunnel” schijnt nog heel ver weg te zijn en het lijkt er niet op dat er op korte termijn enige verlichting komt voor de gemiddelde burger. Het geven van (financiële) steun in deze moeilijke tijden is natuurlijk toe te juichen, maar is slechts een lap voor het bloeden. Daarmee bereik je nog geen ontwikkeling. Zeker als je in acht neemt dat de groep die deze steun nodig heeft en zal hebben, steeds groter aan het worden is. Met het doekje voor het bloeden lopen we steeds achter de feiten aan als de omstandigheden niet zullen veranderen.


We moeten ons dan afvragen of een regering die het vertrouwen van de samenleving niet (meer) draagt nog langer moet aanblijven? En wat als de dialoog niets noemenswaardig oplevert of sterker nog: wat doen we over een paar maanden als de afspraken en beloftes die uit de dialoog voortkomen (weer) niet nagekomen worden? Gaan we consequenties eraan verbinden of gaan we over een paar maanden weer in dialoog of gaan we weer de straat op?

Wat er ook besloten mag worden, het is belangrijk dat er snel actie wordt ondernomen om de sociaaleconomische crisis in Suriname aan te pakken en het vertrouwen van de samenleving in de politiek te herstellen. Het is duidelijk dat de huidige situatie onhoudbaar is en dat er drastische maatregelen genomen moeten worden om Suriname weer op de rails te krijgen. Dit kan alleen bereikt worden als alle betrokken partijen bereid zijn om samen te werken en hun eigen belangen opzij te zetten ten behoeve van het algemeen belang van Suriname.

Uiteindelijk bepalen wij zelf wat wij willen. Zal dat uit de dialoog blijken? We zullen zien. Ik hoop alleen dat het licht in de tunnel daadwerkelijk tot onze verlossing zal leiden en niet een trein is die met volle vaart op ons af dendert waarvan de schade niet te overzien zal zijn.

Jerrel Rambhadjan