Er is een alternatief!

Voor de opgewaaide stofwolken van 17 februari geldt de wet van de zwaartekracht niet. Het zijn donkere stofwolken die nog twee-en-een-halfjaar boven Suriname zullen blijven hangen sinds de vreedzame demonstratie tegen armoede. Het vreedzame protest mondde uit in anarchie: plunderingen, brandstichtingen, gewonden, talloze arrestaties en een door de politie mishandelde volksvertegenwoordiger. Maar de anarchie kan erger. President Santokhi en zijn secondant vp Brunswijk, trekken verder ten strijde tegen het verarmde volk.

Van leiders in zo’n onoverzichtelijke situatie mag je verwachten dat zij aansturen op de-escalatie. Nu blijkt het tegendeel. Beiden kiezen zij vol voor de confrontatie. Aan de-escalatie, die juist nu hard nodig is, hebben zij geen boodschap. Zij menen dat de democratie is aangevallen. Dat is slechts een rookgordijn om de werkelijke reden voor het protest tegen armoede te negeren. Handen worden niet in eigen boezem gestoken en er worden geen logische politieke conclusies getrokken. In plaats daarvan gebruiken zij spierballentaal. Superminister Albert Ramdin is alvast op pad gestuurd om in Nederland materiaal/wapens te bedelen om de politie manschappen beter te bewapenen tegen het verarmde volk. Waarom steeds repressief optreden als het al te laat is in plaats van voortijdig in het onderwijs te investeren?

De regering is de weg volledig kwijt. Santokhi en Brunswijk zullen ongeacht de vele slachtoffers die zij gemaakt hebben met hun wanbeleid, gewoon doorgaan tot 2025. Aan de ene kant gesteund door afwezigheid van een nieuwe Kiesregeling. Aan de andere kant gaan zij de politieke arena niet voortijdig verlaten. Santokhi en Brunswijk weten ook dat zij de grote verliezers zijn en dat zij nu al gezicht hebben verloren. Door te blijven zitten verergert de crisis alleen maar. Erger, zij hebben geen antwoord op herstel van de economische crisis en de samenleving wordt steeds moedelozer.

En daar zaten ze dan met zijn tweeën op de bank. De fysieke afstand tussen hen stond symbool voor hoe groot de oppositie binnen de coalitie in werkelijkheid is. Twee verslagen leiders die zich aan de democratische strohalm vastklampten. Hun lichaamstaal vertelde wat zich in hun onderbewustzijn roerde: we hebben geen controle over de situatie. En als je geen controle hebt, of eigenlijk de capaciteit mist, ga je stoere praatjes houden die niet voor de-escalatie van het geweld zullen zorgdragen.

De kruik is na twee-en-een-halfjaar op 17 februari 2023 gebarsten. En er is nog tweeënhalfjaar te gaan. Dus, un kan tan teki. Hoe serieus de roep naar een zakenkabinet ook is, dat kabinet zal er nooit komen. Santokhi en Brunswijk zullen het politieke strijdtoneel niet met de staart tussen de benen verlaten.

In de democratie, die volgens de twee leiders is aangetast, verwacht je een onafhankelijke rechterlijke macht. Echter, de twijfels hoe onafhankelijk deze rechterlijke macht wel is, nemen toe. Protestleider Stephano ‘Pakittow’ Biervliet, zelf slachtoffer van het buitensporige politie en militaire optreden, wordt verdacht van poging tot doodslag, verstoring van de openbare orde, opruiing, openlijke geweldpleging, brandstichting, gekwalificeerde diefstal, zware mishandeling. Het zijn verdachtmakingen die groter zijn dan deze kleine activist op zijn smalle schouders kan dragen. Terwijl Pakittow alvast is opgeborgen loopt Desi Bouterse voor meervoudige moord met voorbedachten rade na veertig jaar nog steeds vrij rond. Zijn paspoort hoef je niet in te nemen. Hij staat internationaal gesignaleerd, net als Ronnie Brunswijk die in zijn staatsfunctie van vicepresident niet eens naar Saint-Laurent kan.

De oppositionele NDP hoeft geen te dure benzine te gebruiken in een poging Santokhi/Brunswijk het regeren onmogelijk te maken. Daar zorgen de beide heren zelf voor. De secondant die klaagt bij de pres over hoge prijzen en te dure gasbommen heeft daarmee zijn politieke onkunde en gebrek aan visie laten zien. Je wilde macht maar nu ben je lamgeslagen door je eigen onmacht. De NDP rekent zich al rijk maar de Surinamer die zijn stem nog aan deze partij geeft, heeft geen lessen geleerd. En ede tranga.

Hebben wij dan geen alternatief? Er is een jonge politicus. Suriname heeft talloze jonge ambitieuze mannen en vrouwen met als belangrijkste op hun cv: schone handen en een rein geweten. De jonge politicus met een haast onbeschreven blad gaf er echter de brui aan nadat zij voor een politieke aardverschuiving heeft gezorgd. Door gebruik te maken van het democratische recht liet Serena Essed zien waarom de Kiesregeling, als onderdeel van een rammelende grondwet, niet voldeed aan nationale en internationale waarden en normen.

In haar nieuwe rol buiten de politiek zal Serena weinig kunnen betekenen voor Su terwijl haar ambities voor een beter Suriname juist in de politiek liggen. In die arena kan veel meer worden bereikt dan van een afstand met het belerende vingertje te wijzen en inzichten te geven die geen uitvoering krijgen. Wel, Serena Essed, je kan altijd terugkomen op je besluit. Honderden jonge ambitieuze politici, technocraten en voornamelijk kiezers hebben hun hoop op jou gevestigd. Suriname verdient beter. Het alternatief voor Su, dat ben jij. En als je niet terugkeert, is Pakittow de held.

Stuart Rahan
taknangami@live.nl