Fundamentele Misconcepties of opnieuw het Machtsvraagstuk

Een groot aantal westerse democratieën onthoudt militair personeel nog steeds het recht om vakbonden te vormen, onder de aanname dat dit de operationele inzetbaarheid, dus de nationale veiligheid, in gevaar brengt. Zij vinden dat groepsvertegenwoordiging buiten de hiërarchische lijnen de militaire discipline en commandostructuur zou kunnen ondermijnen. Zo zijn militaire vakbonden onder meer verboden in het Verenigd Koninkrijk (VK), de Verenigde Staten, Spanje, Portugal, Italië, Frankrijk, Turkije, Griekenland en Canada. Deze groep bevat aldus de voornaamste NAVO-partners.

Doorgaans is het verbod expliciet opgenomen in de wet. Illustratief is titel 10 sectie 976 van de United States Code: ‘It shall be unlawful for a member of the armed forces (…) to join or to maintain membership in such [military labor] organization’.
Deze wetgeving wordt beschouwd als de hoeksteen van het Amerikaanse verzet tegen militaire vakbonden en is in 1978 ingevoerd naar aanleiding van een kortstondige poging om militairen te verenigen, vlak na afschaffing van de dienstplicht in 1973. Daarop benadrukten militaire en politieke leiders het unieke karakter van de militaire dienst uitgedrukt in de zinsnede : ‘it’s a service, not a job’  en de ultieme opoffering verbonden aan ‘the military way of life’. Door de militaire rechtspositie te versterken werd de ‘vakbondsdreiging’ binnen een jaar de kop ingedrukt. In dezelfde periode werd in het VK een soortgelijke paternalistische benadering gevolgd om het ontstaan van militaire vakbonden in de kiem te smoren. Nog steeds verbieden de Queen’s Regulations (J5.588) militaire vakbonden.

Toch zijn er subtiele nuance verschillen waar te nemen. In het VK staat het militairen bijvoorbeeld wel vrij om lid te worden van civiele vakbonden, in Frankrijk en Italië zijn alternatieve (interne) structuren opgezet om de grieven van het militaire personeel te adresseren, zoals bv Suriname die kent als het gestructureerd overleg orgaan voor militairen.

Steeds meer landen, waaronder Spanje, Portugal en het VK, staan militairen toe om beroepsverenigingen te vormen, zolang dit maar geen vakbonden zijn. Echter heeft Suriname dat wel recent vanuit de regering toegelaten en goedgekeurd bij wijze van het democratisch recht tot vakverenigingen van uit de grondwet; Artikel 20 Een ieder heeft recht op vrijheid van vreedzame vereniging en vergadering, met inachtneming van bij wet vast te stellen bepalingen in het belang van de openbare orde, veiligheid, gezondheid en goede zeden.

Frankrijk behoort tot de landen die militairen verbieden om lid te zijn van (een vorm van) vakbonden. De Franse weigering om dit recht te verlenen is nauw verwant met zijn traditionele perceptie van de militaire dienst. Volgens Frankrijk kan het recht om vakbonden te vormen een nadelig effect hebben op basisaspecten van het militaire instituut, zoals hiërarchie, operationele gereedheid en (politieke) neutraliteit. De relevante voorzieningen zijn thans te vinden in de artikel 4121-4 van de Defensiecode (Code de la défense).

Als we vandaag kijken naar het huidig initiatief en de rol van de Surinaamse Politie Bond (SPB) met aanvoering of op sleeptouw nemen van de Vereniging Rechtspositie Militairen (VRM), dan is meer dan duidelijk dat deze actie in geen enkel aspect of opzicht, op politieke neutraliteit is geschoeid. Er wordt subtiel tot openlijk opgeroepen naar alle verenigingen en politieke organisaties tot burgerlijke ongehoorzaamheid, als aanzet tot geleidelijke chantage en ondermijning van het huidige democratisch gekozen bevoegd gezag aan wie hun ontstaansrecht kan worden ontleend. Om zulks kracht bij te zetten, zinspeelt daarbij dus ook op het uiterste inzet middel welke nimmer bedoeld is om de veiligheid van de staat in gevaar te brengen of om hiërarchische gedisciplineerde interne structuren onherstelbaar te ontwrichten of uit te hollen die de primaire elementen vormen tot het garanderen van de staatsveiligheid.

Volgens de ILO betekent dit niet per definitie, dat het stakingsrecht bij Militairen en Politie, gezien moet worden als ‘the most powerful instrument to protect occupational interest of its members’ volgens het begrip ‘un corollaire indissociable’ (een onlosmakelijk gevolg) is dit een verkeerde fundamentele misconceptie en interpretatie welke wel voor vakverenigingen in publieke en private sector is voorbehouden waarbij er een verschil is in de rol tussen de twee bij grondwet genoemde gewapende machten ‘Politie en Leger, en de ambtenaar of dienaar, namelijk: Service versus Job ( Dienst versus Baan); Derhalve bepaald, of is voorbehouden aan de wetgever zulks vast te leggen, welke voor de militairen in de WET van 17 mei 1996, houdende regels omtrent de rechtspositie van militairen (Wet rechtspositie militairen) (S.B. 1996 no.28). (zie attachment)

Gegeven de huidige ontwikkelingen kan gesteld worden dat de machtsverhoudingen en distributie van macht uit de voegen dreigen te geraken waarbij er een fundamentele misconceptie mocht bestaan bij de SPB en de VRM welke de veiligheid van de Staat in gevaar zullen brengen en de uitoefening van de werkzaamheden bij het Korps Politie Suriname en het Nationaal Leger voor wat betreft hun operationele capaciteiten, loyaliteit en blindelingse gehoorzaamheid, ernstig kunnen aantasten.

Echter is het meer dan duidelijk dat er opnieuw een machtsvraagstuk de kop opgestoken heeft welke het regeren van iedere democratisch gekozen regering in de weg zal staan, terwijl de SPB en de VRM van de twee gewapende machten bij grondwet, alle rechtvaardigingsgrondslagen daartoe missen.

Derhalve zal de regering kordaat moeten optreden en de alle ten dienste staande instituten zoals de wetgevende macht en de rechterlijke macht moeten consulteren teneinde het opnieuw verrezen machtsvraagstuk aan te pakken, zodat zij de nationale veiligheid kan garanderen en de onrust die bij de burgers heerst, tot het verleden kan laten behoren.

B.K. Mangal MPA

Artikel_51_DEELNAME_AAN_COLLECTIEVE_ACTIE.pdf