Naar het mij voorkomt zal ons probleem in Suriname volgend jaar groter zijn dan een simpel oproep tot “grotere Fosten KuKru-viering”. Mijn broeder Don Walther zou zeggen dat is typisch Suriname, terwijl de oriëntatie moet zijn gericht op hoe verder met onze constitutie.

Na de uitspraak van het Constitutioneel Hof over ons kiesstelsel hebben sommige verantwoordelijke politieke partijen, instanties en personen in het openbaar enkele inzichten en meningen verkondigd die moeten bijdragen tot de oplossing van deze rechtsvraag.

Het probleem van ons kiesstelsel gaat terug tot de inwerkingtreding van onze grondwet van 1987, althans naar de beantwoording van de rechtsvraag door het Constitutioneel Hof. Echter is dit stelsel niet zonder meer in de grondwet opgenomen maar na een volksraadpleging. Ingevolge artikel 52 van de grondwet, berust de politieke macht bij het volk van Suriname.

Wat betekent dit rechtsstatelijk voor de wijzigingen, met name de artikelen 9 en 24, die noodzakelijkerwijs moeten worden ingevoerd in de kiesregeling? Dit betekent dat artikel 6 van de grondwet 'Sociale Doelstellingen' wederom aan een herbeschouwing onderworpen dient te worden. Bovendien is De Nationale Assemblee verplicht ingevolge artikel 71 lid 2 van de grondwet wederom een volksraadpleging te houden, ter naleving van de grondwet.

Summa summarum, is het constitutioneel vraagstuk met het alleen invoeren van de landelijke evenredigheid (LEV) nog lang niet opgelost. Derhalve is het bestuderen van onze bestuursvorm (Suriname is een gedecentraliseerde eenheidsstaat), ook gewenst.

Met inachtneming van de grondwet heeft ons regionaal bestuur nooit gefunctioneerd. Na bijkans 35 jaren is het mij niet bekend dat er ooit een districtsverordening tot stand is gekomen laat staan voor een ressort. Reden waarom de territoriale decentralisatie in een andere vorm te gieten noodzakelijk is.