Met inachtneming van het gemiddelde besteedbaar inkomen van een Surinaamse burger wordt een steeds groter wordende armoede bij onze bevolking zichtbaar. De grens tussen leven en overleven komt voor velen akelig dichtbij. Hoewel onze politici en parlementsleden hun ‘uiterste’ best doen om de armoede te bestrijden, merken we helaas geen vooruitgang.

Geen wonder: Suriname heeft in afgelopen jaren in toenemende mate een onmiskenbaar 'talent' ontwikkeld voor het laten ontstaan van crises en het maken van crisisplannen, zoals in mijn vorige artikelen al verwoord.  De aanpak van onze overheid is te vergelijken met een ‘sibi busi’ (voor een Surinamer niet onbekend): een crisis dient zich aan, er wordt een commissie ingesteld, in enkele gevallen wordt geld beschikbaar gesteld en ogenschijnlijk is de crisis ‘in no time’ onder controle, je hoort en leest er niets meer over. De regering ruimt op aan de achterkant van het probleem en is daarin zeer bedreven. Beleid om 'aan de voorkant' een probleem c.q. potentiële crisis te voorkomen, is mijns inziens geen sterk punt van onze overheid.

Als we een aantal recente zaken op een rij zetten, zien we dat ons land opnieuw met allerlei schandalen wordt geconfronteerd. Dit heeft alles te maken met 'niffotisme', the wrong man at the best place, corruptie, fraude, verkeerde prioriteiten, moreel verval, arrogantie, grootdoenerij, hebzucht naar geld en macht… ga zo maar door. Er is en wordt veel over geschreven en iedereen weet wat ik hiermee bedoel. Hoe zorgelijk en triest is dit voor onze ontwikkeling en vooruitgang, die hierdoor vanaf de Onafhankelijkheid al meer dan 46 jaar belemmerd wordt.

Naast de bekende issues waarmee ons land te maken heeft (de steeds terugkerende wateroverlast, achterstallig onderhoud in de infrastructuur, de niet functionerende instituten, slecht functionerende openbaarheid van bestuur), krijgen we ook direct te maken met het vastlopen van onderhandelingen met IMF, het niet voldoen aan de gestelde voorwaarden van IMF (denk aan o.a. de invoering van BTW, afschaffing subsidies), en nog maar te zwijgen van het terug te betalen schuld van US$ 800 miljoen aan Oppenheimer bondholders Eurobond 2023 & - 2026. Er hangt een heet hangijzer van een totale staatsschuld van minimaal US$ 4 miljard boven ons hoofd.

De inkomsten uit gas & olie, die voor broodnodige inkomsten van de schatkist moeten zorgen, laten nog altijd op zich wachten. Dit maakt dat de termijn voor een oplossing om een crash te voorkomen, door te verkrijgen veelbelovend kapitaal, erg onzeker wordt. Het is op dit moment voor de Surinamer ook niet transparant wat volgens getekend contract de opbrengsten zullen zijn en wie hoeveel op de rekening bijgeschreven krijgt. Naarmate de tijd vordert wordt het steeds moeilijker te voorspellen wat de totale opbrengsten zullen zijn. Dit alles nog afgezien van het risico dat bij de uitgestelde FID (Finance Investment Decision) in 2023 de gas- en olie exploitant een No Go geeft.

Samengevat: donkere wolken pakken zich samen aan de Surinaamse hemel, de zon achter elke wolk is steeds aan het verdwijnen.