Vanaf vorig jaar mei 2021 wordt steeds meer duidelijk dat de waterproblematiek ernstige vormen aanneemt. In de media, vanuit de Meteorologische Dienst in Suriname en via schrijnende beelden uit de rampgebieden (waaronder de hoofdstad Paramaribo) komt keer op keer naar voren dat het niet gaat om incidentele problematiek, maar een chronische feitelijkheid. Het probleem bestaat al veel langer. In 2019 is er een lening van de Wereldbank van US$ 35 miljoen getekend ten behoeve van de 4 jaar durende uitvoering van het Saramaccakanaal Systeem Rehabilitatieproject (artikel Starnieuws, april 2019). Tot op heden, na 3 jaar, is de werkelijke uitvoeringsstatus hiervan nog onbekend!

In een artikel van Dagblad Suriname (augustus 2020) valt te lezen dat het Masterplan Ontwatering Groot-Paramaribo uit 2002 pas in 2020 een herstart beleeft. Telt u even mee? 18 jaar lang, of anders geteld 4 opeenvolgende regeringsperioden, heeft dit plan op een plank liggen verstoffen of is in een bureaulade verdwenen. De dure rekening daarvan wordt nu door de inwoners van Paramaribo en alle overige districten betaald. Durft er iemand de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor de schade en het leed dat hierdoor is veroorzaakt aan mens, economie en milieu?

Ruim een jaar geleden is door de 3 betrokken ministers (OW, ROS en LVV) op een persconferentie eensgezind aangekondigd dat men de staat van onderhoud van waterkeringen gaat aanpakken en dat noodpakketten klaarliggen. Die aanpak bleek onvoldoende en uiteindelijk is er in juni 2022 een hulpvraag uitgegaan naar o.a. Nederland. Schrijnende constatering is dat er ook hier weer meer dan 12 maanden geploeterd is om de watercrisis op te lossen, waarbij in het verleden al gebleken is dat die kennis in Suriname simpelweg niet aanwezig is. Treurig is dat men het probleem van wateroverlast vlotweg afwimpelt als 'gevolgen van o.a. de mondiale Klimaatverandering' (relatief meer regenval). De realiteit is dat Suriname al decennialang geteisterd wordt door wateroverlast.

Suriname probeert hardnekkig te dweilen met de kraan open en staat nog altijd met lege handen in het oplossen van de nood en het onderliggende probleem ten aanzien van de waterbeheersing. Het lijkt een serieus beleid in dit land te worden: passief wachten tot iets spaak loopt en dan pas volgt actie, gebed en een crisisplan. Zou er ooit een moment komen dat Suriname niet enkel reageert, maar daadwerkelijk regeert?

Als het gaat om grote landsproblemen komt een oplossing nooit uit de lucht vallen. Om deze op te lossen zijn tijd, geld, inzet, deskundigheid en middelen noodzakelijk. Zo’n proces duurt lang, maar borgt wel dat belangrijke zaken die geen uitstel kunnen lijden niet door de waan van de dag vertraagd worden of op een zijspoor terecht komen.

Suriname hopt nog altijd van crisis naar crisis en eigenlijk zou het geen rare conclusie zijn als het land in zijn geheel als rampgebied wordt aangewezen. Je zal er maar wonen! Het geeft een accuraat en verontrustend beeld van de visie van de Overheid op de aanpak van urgente problemen en het onderschatten van desastreuze gevolgen voor ons land. Er spreekt onwetendheid en arrogantie uit de houding van de verantwoordelijken. Alles overziend: het oplossen van rampsituaties vraagt om zowel accurate urgente crisisaanpak met kortetermijnvisie en prudent beleid als duurzame technische oplossing.

De hulp en deskundigheid die vanuit het buitenland wordt ontvangen zal hopelijk zicht geven op een juiste (lange termijn) oplossing. Wat mijns inziens ontbreekt is een adequate korte termijn uitvoeringsaanpak en integrale coördinatie vanuit de Overheid van alle input, oplossingsmethodieken en bijbehorende financiële stromen. Het mag benadrukt worden dat de overall coördinatie en supervisie in deze fase ook buitenlandse ondersteuning behoeft.