Column: Kruimels

Het is publiek geheim dat de dames die in Suriname de voetbalsport beoefenen een stiefmoederlijke behandeling krijgen van opeenvolgende besturen van de Surinaamse Voetbal Bond (SVB). In principe is er nooit degelijk beleid uitgevoerd door enig bestuur bij deze  organisatie. Onder de vorige voorzitter was het ook geen koek en ei met betrekking tot vrouwenvoetbal, maar het beleid van het huidige bestuur slaat echt alles. Het is overduidelijk dat de gasten in dit bestuur zich onaantastbaar achten, want er is al jaren kritiek op hun handelwijze, maar het beleid wordt er niet beter op. De lidverenigingen worden door verdeel en heers politiek onder de duim gehouden, waardoor het bestuur ondanks wanbeleid steeds erin slaagt om aan het roer te blijven. Het is de hoogste tijd dat de lidverenigingen gaan beseffen dat het zo niet verder kan en dat niet het bestuur de baas is, maar dat de macht bij hen ligt. Wat is een bestuur zonder leden?

De FIFA stelt jaarlijks middelen ter beschikking van de nationale bonden om het lokale voetbal te ontwikkelen. Zowel voor heren- als voor damesvoetbal worden er voldoende middelen gestort op de rekeningen van de nationale bonden, echter zijn de gelden vooral wat damesvoetbal betreft, niet terug te zien in de activiteiten die op jaarbasis worden ontplooid door het bestuur. Er gebeurt gewoon niets op het gebied van vrouwenvoetbal. Deze competitie ligt al voor het Covid-tijdperk stil en is sindsdien niet meer opgestart. Het heeft er veel van dat er gelegenheidsselecties worden afgevaardigd naar internationale meetmomenten, om de FIFA-middelen te kunnen blijven toucheren.

Vanuit deze plaats is vaker gewezen op het visitekaartje van de SVB, namelijk haar website. Iemand die oprecht geïnteresseerd is in vrouwenvoetbal in Suriname, komt bij een bezoek aan de website tot de ontstellende ontdekking dat vrouwenvoetbal geen prioriteit heeft bij dit bestuur. Ze hebben het er niet eens voor over om de enige pagina die gewijd zou moeten zijn aan vrouwenvoetbal, als zodanig in te richten. Ondanks het feit dat dit herhaaldelijk is geëntameerd, heeft dit bestuur er geen boodschap aan. Nog steeds prijken overwegend heren op de vrouwenpagina. Sinds de komst van de diaspora-dames, verschijnt de geboortedag van de dames van tijd tot tijd. Dit heeft totaal niets te maken met de ontwikkeling van damesvoetbal. Hoe treurig is dat!

Velen vragen zich af hoe het bestuur zo lang kon wegkomen met zulk wanbeleid. Het antwoord is simpel. Degenen die worden betrokken bij de uit de grond gestampte selecties, zijn dankbaar voor de kruimels die hen toegestopt worden. Hoe kan een zich respecterende trainer kort voor een toernooi een aanbod aanvaarden om voor een groep dames te staan die in geen tijden hebben gevoetbald? Wist het bestuur niet ruim van te voren dat een selectie afgevaardigd zou moeten worden? Waarom hebben betrokken actoren: ouders, speelsters, coaches, etc. nooit gebundeld en besloten om niet te gaan? Gaat het om de snoepreisjes? En niet te vergeten die kruimels die hen toegestopt worden om hen de mond te snoeren? Formeel heeft het bestuur het voor het zeggen, maar wat is een bestuur zonder lidverenigingen en wat zijn lidverenigingen zonder speelsters? Geef de macht niet uit handen voor een paar kruimels, want daardoor ben je medeverantwoordelijk voor het wanbeleid.

Uit de verklaring van de diaspora-dames blijkt dat ze in korte tijd veel nare ervaringen hebben opgedaan met dit bestuur. Ze hadden al gauw door dat er veel verkeerd gaat bij deze organisatie, maar wilden graag wat terug doen voor hun land van herkomst. Vandaar dat ze hebben geprobeerd om over de obstakels heen te kijken, maar het bestuur heeft hun bereidheid als vanzelfsprekend beschouwd. Deze dames weten uit ervaring dat het anders moet en eisen terecht ook een acceptabele behandeling. Het is nu aan de lokale speelsters om niet te zwichten voor de kruimels die hen ongetwijfeld weer aangeboden zullen worden. Gaan jullie niet voor de kruimels, maar gaan jullie voor de ontwikkeling van vrouwenvoetbal, dan zullen meer dan kruimels jullie ten deel vallen.

Mireille Hoepel