Suriname krijgt betwiste grensgebieden zo nooit meer terug!

Recent zagen we weer hoe amicaal het eraan toeging in Guyana op de Oil en Gas conferentie, de hemel van het toekomstige grote geld. De president van Guyana vond dat het staatshoofd van Suriname een “Guyanees” is, en de Potros Santokhi vond dat zijn Guyanese ambtgenoot een Surinamer was. Bhai-Bhai! Het leek wel een Latijns-Amerikaanse parodie op wat zich nu tussen Oekraïne en de Rusland afspeelt. Alleen zijn Guyana en Frankrijk, Suriname al decennia geleden binnengevallen en kijkt Suriname al heel lang besluiteloos toe. Ja, ik heb het over de grensgebieden die Suriname stil lijdend al decennialang moet missen en waarbij vele regeringen niet durfden op te treden en menig minister van Buitenlandse Zaken inert heeft staan toekijken.

Kortom er is ronduit niets gedaan aan het corrigeren van dit verfrommelde hoofdstuk in de Surinaamse geografische geschiedenis. En ik durf te stellen dat Suriname wel kan fluiten naar deze gebieden en deze nooit meer terug zal kunnen vorderen. Ik vermoed dat ook deze regering het gaat doorschuiven naar de volgende.

Wat is er de afgelopen tijd geprobeerd?
Er doet een anekdote de ronde dat Henck Arron tijdens het regiem van president Burnham van Guyana een poging heeft gewaagd om de grenskwestie, het toenmalige zuidelijk deel van Nickerie, te bespreken. Het schijnt dat Burnham hem toen heeft gezegd “Don’t f..k me up Henck”. En dit was dan ook waarbij het bleef. Henck was zo geschrokken van de korte reactie, kwam dus niet verder, en moest het doen met de twee letters en twee punten!

President Venetiaan heeft het ook geprobeerd. Hij is toen met een prachtige stoet witte paarden door de mooiste straat van de hoofdstad George Town gereden en was zo onder de indruk dat hij acuut last kreeg van een aangewaaide amnesie. Nul resultaat!

Dan is er ooit sprake geweest van een poging of idee onder president Wijdenbosch om het betwiste grensgebied tussen Suriname en Guyana militair te bezetten, dat ging uiteindelijk ook niet door. Ondertussen groeit Guyana in rap tempo, wordt steeds rijker en dus machtiger.

Lafheid of slimme diplomatie?
In 2014 promoveerde Mr. Lachman Soedamah, geboren te Nickerie. Suriname Compleet was de titel van zijn proefschrift. Dr. Soedamah stelt dat Suriname, door NIETS TE DOEN de betwiste grondgebieden kwijt kan raken door geldende volkenrechtelijke beginselen. Dit weten de slimmerds in Frankrijk en Guyana ook. En bij mij gaat het vooral om dit “NIETS DOEN”. Het is zelfs zo erg dat in bepaalde overheidsdocumenten een Surinaamse kaart wordt gebruikt die de betwiste gebieden weglaat als deel van Suriname. Men lijkt al afscheid genomen te hebben!

Op 26 augustus 2020 heeft Soedamah zijn studie officieel overhandigd aan de huidige minister Albert Ramdin van BIBIS. Soedamah benadrukt hiermee de urgentie. Echter tot vandaag heeft ook deze superminister geen actie ondernomen waar Suriname trots op kan zijn. Er wordt gegeten, gedronken met de Guyanezen, er wordt vooral veel lof uitgewisseld, Safu Powa, maar er is nog geen millimeter land teruggevraagd en geen nanometer teruggegeven! De Fransen doen alsof hun neus bloed. Er wordt geen woord publiekelijk gerept over de betwiste gebieden. En zo is ook het Surinaamse volk in vaste slaap gesust.

Wellicht dat er sprake is van sublieme diplomatie. Immers minister Ramdin is niet van vandaag. Deze topdiplomaat met ruime internationale ervaring zou zich wellicht als de uiteindelijke redder kunnen ontvouwen, een ware held kunnen worden in deze kwestie. Zijn trackrecord is immers ook een geweldige, alles wat hij aanraakt... Goldfinger, dus zou dit hoofdstuk in de Surinaamse geschiedenis toch hoopvol kunnen eindigen.

Strategie van Potros Santokhi?
Een mogelijke strategie van team Santokhi zou kunnen zijn;
Eerst de Guyanese en Braziliaanse regeringsleiders dronken voeren en bij het uitbuiken een briljant idee, of wat Don Corleone noemt “an offer you can’t refuse”, op tafel leggen. De script luidt als  volgt; “buurtjes, lets share, partilhá-la, laten we de grensgebieden samen tot ontwikkeling brengen, wat er daar ook in de grond te vinden is van waarde, gaan we samen verdelen door 3-en!”

Maar Suriname krijgt nooit terug wat van Suriname was. De first movers dwingen Suriname zo om te delen wat eigenlijk voor de volle 100% van Suriname was. Niet gierig zijn, delen is altijd beter voor de lange termijn relatie, leert de diplomaat in het diplomatenklasje, voorspelbaar zijn!

En toch blijft de prangende vraag staan;
Wat als Suriname land had ingepikt bij Frankrijk of Guyana, zou het dan ook zo gemoedelijk gaan zoals ik hierboven beschrijf, de mogelijke briljante strategie? Nee. Ik denk dat Guyana en Frankrijk meteen militairen naar het gebied hadden gestuurd om Suriname zijn brutaliteit af te leren! Durft Suriname dit nu?

Dr. Ashwin Ramcharan RO