De erfenis van verlies

Te beginnen vanaf 1987 zijn wij anno 2022 zes presidenten en 11 ministers van Buitenlandse Zaken (Buza) verder, maar geen van deze totaal 17 personen, i.e. 13 mannen en 4 vrouwen zijn erin geslaagd een reservoir van professionele carrière diplomaten te creëren voor Suriname.


Een interessante vraag is waarom buitenlandse regeringen  toestemming i.e. agrément verlenen aan niet-professionelen, dat wil zeggen, aan amateur-ambassadeurs.  Er kunnen twee redenen die hiervoor genoemd worden:
A.  Een amateur ambassadeur zal naar alle waarschijnlijkheid zwaar moeten leunen op zijn counterparts op het ministerie van Buitenlandse Zaken van zijn standplaats. Hij kan dus zwaar worden gemanipuleerd, geïndoctrineerd en door hem continu aan te spreken als 'Excellentie' wordt hij zodanig opgehemeld, dat hij volledig kneedbaar wordt in handen van de autoriteiten op zijn standplaats.
Zijn indiscreties zoals: overmatig drankgebruik, bezoeken aan cafés, nachtclubs en prostituees en zijn liefde voor het gokken en speculeren worden getolereerd, omdat die hem beter en nog meer chanteerbaar maken. Wie denkt dat ambassadeurs op hun standplaats niet in de gaten worden gehouden, draagt geen kennis van de diplomatie en leeft in een verkeerd tijdperk.

B.  De regering van de ontvangststaat zorgt ervoor dat zij in de zendstaat wel een professionele diplomaat benoemt en via hem/haar handelt zij haar zaakjes af, terwijl in ons geval, Suriname, zijn zaken met die buitenlandse regering door amateurs laat afhandelen. Het behoeft weinig verbeeldingskracht dat in de finale analyse de grote verliezers land en volk van Suriname zijn.

De onwetendheid en hulpeloosheid van een amateur-ambassadeur wordt verergerd wanneer zijn vervanger i.e. de deputy chief of mission ook een amateur is. In ons verpolitiseerd diplomatiek apparaat willen  onze politici niet beseffen dat de tweede positie op een ambassade de laatste toetsings- en trainingsgrond is voor ambassadeurs. Deze positie moet alleen gegeven worden aan personen die ambassadoriaal zijn. De tweede positie op een ambassade moet nimmer gegeven worden aan personen, die niet de kwaliteiten en capaciteiten hebben voor het ambassadeurschap. Dat is verlies van investeringen en tijd.

Geen vernieuwing
De hoop dat Santokhi en Ramdin, gevoed door de drang om Suriname te verbeteren en, onder meer, op het ministerie van Buitenlandse Zaken, een rem zouden zetten op het voortzetten van een cultuur van vernietiging, verspilling van talent, van ervaring en deskundigheid, is ijdel gebleken.
Onze presidenten en minbuza's zijn gekomen en gegaan zonder een solide basis te leggen voor een, fundamentele en belangrijke steunpilaar van de diplomatieke dienst. Zij hebben één ding gemeen, een onwilligheid te professionaliseren wat geprofessionaliseerd moest worden. Vandaag lijdt Suriname eronder, omdat presidenten en minbuza’s met hun koorjongens en meisjes gefaald hebben een belangrijke werkarm van de diplomatie en democratie te professionaliseren.
 
President Santokhi en minister Ramdin zijn niet alleen de erfgenamen van verlies, maar ook de erflaters van verlies. En het volk van Suriname betaalt de prijs!

Rudie Alihusain