Suriname ondertekende in 1993, 28 jaar geleden, het VN Kinderrechtenverdrag. In dit verdrag staan 54 artikelen met afspraken over de rechten van kinderen en jongeren tot 18 jaar. Ruim 194 landen wereldwijd zijn partij bij het verdrag. Het belang en noodzaak van bescherming van kinderen is leidraad geweest bij het vastleggen van kinderrechten. Gezien het verdrag op 20 november 1989 werd aangenomen door de Verenigde Naties, herdenken wij deze mijlpaal jaarlijks.

Er is nog een lange weg te gaan als we voor alle kinderen in Suriname het volledige pakket aan rechten tot volle beleving willen brengen. Het jeugdbeleid dat wordt gevoerd, heeft daarin een essentiële rol. Wat het huidige en toekomende beleid wordt, moet nog blijken. Naar zeggen van minister Kuldipsingh wordt dit nu geformuleerd.

Jeugdbeleid is veelomvattend met bijna oneindig veel overlappingen met allerhande beleidsgebieden. Formeel hebben behalve het ministerie belast met Jeugdzaken, de ministeries met verantwoordelijkheid voor Volksgezondheid, Onderwijs, Sociale Zaken, Justitie een rol in de formulering en uitvoering van ons jeugdbeleid. Cohesie en complementariteit zijn kenmerkend voor de complexiteit van het jeugdbeleid en klassieke uitdagingen die beïnvloeden in welke mate we in staat zijn om de meest optimale, op (kinder) rechten gebaseerde beleidsuitkomsten te garanderen voor onze jeugd. Welk model hiervoor wordt toegepast is secundair aan het feit dat er een praktisch en functionele benadering moet zijn om deze uitdagingen te overbruggen. Het geïntegreerd kinder- en adolescentenbeleid dat onder de vorige regering is ontwikkeld en geïmplementeerd, is een voorbeeld van een model zoals hierboven bedoeld. 

Met het integrale kinder- en adolescentenbeleid als basis is tal van initiatieven ondernomen, waarmee ervaring is opgedaan aangaande coördinatie structuren en multisectorale beleidsimplementatie: Kon Na Wan, Prisiri Leri Wroko, Jeugdclubs te Gujaba, Be A Star, Kraka Tiki Awards, project Mi De Sophia’s Lust, etc. Dit biedt handvaten voor de toekomst en stelt ons in staat de belangrijkste doelstelling van het jeugdbeleid volgens de Surinaamse grondwet- de ontwikkeling van de persoonlijkheid van de jonge mens en het gevoel van dienstbaarheid aan de gemeenschap- te verwezenlijken. 

Oude wijsheid stelt dat we de aarde niet erven van onze ouders, maar lenen van onze kinderen. We zijn onze kinderen dus veel verantwoording schuldig als het gaat over de wereld die we hen “terug geven”. Een zware en verantwoordelijke klus! Continuïteit en samenwerken zijn daarin niet altijd een natuurlijke keus of magische woorden, maar soms overstijgen ze de alternatieven en worden ze uiterst noodzakelijk om het onderste uit de kan te kunnen halen. Ze stellen ons in de gelegenheid om op een actieve, participatieve manier effectief te zijn op het gebied van ontwikkeling van de Surinaamse jongeren. Wij zouden niet moeten trachten om het wiel opnieuw uit te vinden, maar juist meer aandacht besteden aan de waardevolle bijdragen die vanuit deze jeugd zelf en schijnbare tegenstaanders worden gedaan. Gi wan moro betre tamara.