Zo stelt hij dat er fondsen opgezet om de ‘arme’ landen te helpen om zich tegen de gevolgen van de stijgende zeespiegel te wapenen. Ook worden er fondsen aangeboden aan landen als Suriname, Guyana etc. om niet aan hun bossen en andere natuurlijke hulpbronnen te komen en zo bij te dragen aan vermindering van de CO2 uitstoot. En in de ogen van sommige mensen zijn dat enorme bedragen, zoals de US$ 250 miljoen die Guyana in zo’n deal kreeg over een periode van 5 jaar. Maar deze bedragen stellen niets voor vergeleken bij de ontwikkeling, zeg maar de ervaring om oplossingen te zoeken en te vinden voor hun volk, die de arme landen mislopen door ‘stil’ te zitten. Hier en daar hoor je een kritische noot, maar daar blijft het bij.

In feite komt het erop neer dat de ‘rijke’ landen geld aanbieden aan de ‘arme’ landen om niet aan de longen van de wereld te komen of om die longen niet zwaarder te belasten, zodat zij, de ‘rijke’ landen, rustig kunnen doorgaan met vervuiling van de wereld, welke kennelijk hand in hand gaat met hun eigen ontwikkeling. Ondertussen hebben zij in een lang proces hun rijkdom, hun kennis en hun macht verworven op een manier waarbij ongelimiteerd olie werd verbrand en hun bossen vrijelijk zijn gekapt. 

Nu zijn zij zover dat ze in zogenaamd niet-vervuilende elektrische auto’s kunnen rondrijden, terwijl de Derde Wereld opgescheept zit met alle tweedehandse benzine en dieselauto’s. Met hun rijkdom kunnen zij nu windmolenparken op zee bouwen, en allerhande ‘schone’ productieprocessen opzetten en daardoor de ontwikkelingsafstand tot de Derde Wereld verder vergroten. En nu moet iedereen inleveren. Maar het inleveren van de rijke landen staat niet in verhouding tot wat van de arme landen wordt geëist. De rijke landen leveren relatief weinig in, in de vorm van fondsen maar van de ‘arme’ landen wordt geëist dat zij hun een eigen ontwikkeling, hun eigen toekomst inleveren.

Wie is bereid in te leveren?

De centrale vraag die de PALU-voorzitter stelt is, wanneer in het ontwikkelingsproces van landen als Suriname er meer CO2 gaat vrijkomen, bijvoorbeeld via de olie die wij nu hebben gevonden voor onze kust, welke ‘rijke’ landen zullen hun productieprocessen dan verminderen, zodat er netto geen CO2 bijkomt in de atmosfeer? Want dat is toch kennelijk de bedoeling? Waarschijnlijk is geen van die ‘rijke’ landen bereid om dat te doen, stelt Jim Hok.

Bij de PALU vinden wij de oproepen van president Santokhi in Glasgow om internationaal dingen samen te doen en echt actie te ondernemen, heel goed. Toch had er nog het een en ander bij gekund en had het zeker vanuit een andere invalshoek kunnen worden bekeken. Wij realiseren ons vanuit de PALU wel dat Suriname niet zo groot en zo sterk is dat wij hard op tafel kunnen slaan. En tot op dit moment ziet het er ook naar uit dat de landen die hun ontwikkeling inleveren de zaak volledig individueel benaderen. Vanuit deze landen zijn er in Glasgow mooie, heldere speeches gehouden. Maar dat zet geen zoden aan de dijk. Suriname had de ‘arme’ landen die nu weer ‘hulp’ toegezegd krijgen misschien beter kunnen oproepen om zich te verenigen en om een gezamenlijke gesprekspartner te worden voor de rijke landen. 

Global warming en alle gevolgen daarvan zijn inderdaad gemeenschappelijke problemen van de hele wereld. Maar zolang we de zaken niet in het juiste perspectief plaatsen zal de schade die ontstaat in de eerste plaats op de ‘arme’ landen worden verhaald. Suriname staat ook op dat lijstje en dat zal niet de enige uitdaging zijn. We zullen daarom in de komende jaren deskundig en toegewijd politiek leiderschap nodig hebben om ons door de vele uitdagingen te loodsen, stelt de PALU-topman.