In zijn laatste woord zei Bouterse dat de voormalige kolonisator, Nederland, niets onbenut heeft gelaten om de ingezette ontwikkeling te keren, en dat met een toenemende mate van meedogenloze gemeenheid en escalerend geweld. De eerste acties waren nog gericht op de liquidatie van de revolutionaire leiding en van hem in het bijzonder. Hij memoreerde de mislukte poging tot staatsgreep van luitenant Surindre Rambocus in maart 1982. "Na elke mislukking van de betreffende pogingen kon een escalatie worden waargenomen naar uitgebreidere militaire acties", zei Bouterse. "Vervolgens de voorgenomen acties voor een buitenlandse militaire invasie voor volledige 'regime change' in hetzelfde jaar, waarbij de dood van ettelijke honderden burgers als een aanvaardbare onvermijdelijkheid werd gezien".

"Na de mislukking van deze beoogde machtsgreep volgde de verdere escalatie in de vorm van de Binnenlandse Oorlog. Nadat het beoogde resultaat van 'regime change' ook in dat geval niet werd bereikt, leek het ten slotte op alsof een merkwaardig soort, ongebalanceerd gerechtelijke proces (ik mag het woord paskwil niet gebruiken), dus zeg maar een zeer eenzijdig, zeer bevooroordeeld strafproces, het beoogde resultaat moest opleveren".

(Later meer)