Er rustte een grote verantwoordelijkheid op onze regering om een solide begroting/Herstelplan samen te stellen en voor te leggen. Misschien had ik vooraf een wat te ideëel beeld van de gang van zaken, maar ik zag het al voor me: de parlementariërs zouden op correcte wijze, beheerst en deskundig vertrouwenwekkende daadkracht laten zien en gezamenlijk een constructieve bijdrage leveren aan het debat. De ogen zouden worden gericht op een gezamenlijk doel: de toekomst van Suriname verbeteren.

De praktijk liet wat anders zien. Tijdens de behandeling bleek het voor de voorzitter van DNA een pittige opgave om de 51 parlementariërs en 19 ministers in het gareel te houden. Het kostte zichtbaar moeite om de verschillende meningen, beelden en visies toe te leiden naar een besluit. De vele interrupties, punt van orde momenten, het geschreeuw over en weer, de aanvallende en vernederende opstelling van leden; het was af en toe ontluisterend om te zien. Ondanks de nieuwe samenstelling van het parlement is er geen verbetering te zien in de toon en het verloop van DNA-vergaderingen. Het blijft een hanengevecht waarin primitief en emotioneel reageren nog altijd de overhand heeft en waar hardnekkige oude patronen en ingeslopen omgangsvormen een beschamend spektakel oplevert.

In het proces van goede besluitvorming vormt een debat een belangrijke factor. Debatteren houdt in: elkaars standpunten met argumenten bestrijden. Dat mag fel gebeuren, op het scherpst van de snede, zolang het maar wel vanuit de ratio gebeurt en op inhoud. Persoonlijke aanvallen en onbeheerst geschreeuw degraderen een debat tot ‘straatvechten’. Internationaal gezien is het dit gekrakeel ook nauwelijks een visitekaartje te noemen; wie neemt dit serieus?

Zou het parlement niet een veel kritischer houding moeten nemen naar zichzelf? Zich afvragen hoe het komt dat in dit democratische bestel, het hoogste controlerende college van het land het heeft laten gebeuren dat Suriname in een diep dal is afgegleden? Mij bekruipt het gevoel dat parlementariërs, (gezien de vragen die zij stellen bij de behandeling) niet bezig zijn voor het landsbelang maar proberen de nodige stemmen binnen te halen voor de volgende verkiezingsperiode. Helaas is in het algemeen te constateren dat de bewakende en controlerende functie op het beleid en uitvoering achterwege blijft. 

Er zijn door de gezamenlijke politici vele duizenden werkuren aan voorbereiding en behandeling van genoemde plannen besteed. Mijns inziens zouden we deze kostbare uren efficiënter kunnen gebruiken om in plaats daarvan andere essentiële vraagstukken onder de loep te nemen, kijkende naar vele urgentere problemen waarvoor een oplossing noodzakelijk is.

Een heel belangrijk vraagstuk waar Suriname zich mee bezig zou moeten houden, is de recente watersnoodramp. Wanneer we geen drastische maatregelen treffen wordt het wassende water uiteindelijk een nog grotere ramp die zich over het hele land zal uitstrekken. De overstromingen hebben niet alleen enorm impact op de bevolking (wiens huizen en huisraad onder water komen te staan), maar zal met name op financieel economisch vlak elke ontwikkeling belemmeren. Het blijft dan dweilen met de kraan open.

Het achterstallige onderhoud van de vele pompgemalen en sluizen en de watergangen van de getroffen gebieden zullen direct moeten worden aangepakt en voor de lange termijn zal naar duurzame oplossingen moeten worden gezocht. De tijd van: ‘we stonden erbij, keken ernaar en deden niets’ is gevaarlijk en kunnen we ons niet meer veroorloven! De oplossing is qua kennis en kunde mogelijk, het grootste probleem is de financiering van de aanpak en het herstel van waterbeheer. Er is te weinig geld beschikbaar.

Onze economie moet verder worden ontwikkeld en ons land beschermd, om zo ons volk een veilige haven te bieden. Gedegen beleid en politieke stabiliteit is daarbij een absolute voorwaarde. De huidige zware economische crisis vraagt veel van zowel de bevolking, sociaal-maatschappelijke organisaties als de regering en de gevolgen worden links- en rechtsom door de samenleving gevoeld. Het is alleen zeer onterecht om voor de opeenstapeling van problemen nu met een beschuldigende vinger richting de president en zijn beleid te wijzen. Realiteit is dat 45 jaar mismanagement van het land niet in 12 maanden kan worden opgelost, ook niet door een andere regering en/of met ander beleid.