Wij mensen hebben vanaf onze vroegste jeugd deze gewoonte overgenomen. Als iemand heeft gezondigd of iets verkeerd heeft gedaan, hebben de meeste mensen geen interesse in haar of zijn redding. Ze hebben alleen de drang, de behoefte om te pronken met hun vorm van gerechtigheid. Ze zijn dan aanklager, jury en rechter tegelijk.

Ik las laatst een artikel in Starnieuws waar deze houding heel duidelijk naar voren kwam. De huidige regering werd in dit artikel aan alle kanten afgekraakt en aangevallen. Ik heb het er niet over of hetgeen er werd geschreven waar of niet waar is want dat heeft geen zin. Elk mens heeft namelijk zijn eigen waarheid dus daarover gaan steggelen is tijd en energieverspilling. We kijken allen naar hetzelfde of horen dezelfde speech en ieder interpreteert het op zijn of haar eigen manier. Opvallend is wel dat men altijd blijft hangen bij de manier van aanpak en daar allerlei adviezen en oordelen over loslaat. Een goed resultaat wordt nooit genoemd. 

U moet het zich zo voorstellen. Regeren, leidinggeven aan het land, is een lange moeilijk, begaanbare weg. Elke regering heeft zijn eigen aanpak op die weg die niet. glad en geplaveid is. Er zijn veel kuilen en oneffenheden op die weg. De ene regering legt die hele weg af met liegen, bedriegen, vriendjespolitiek, lenen, op de pof leven, eigen zak vullen en corruptie. De andere regering probeert het te doen met schone handjes, integer zijn, landsbelang voorrang te geven. Weer een andere regering probeert om het volk zo snel mogelijk wat verlichting te brengen, maakt gebruik van de hulp van vrienden en familie, werkt keihard en neemt niet populaire maatregelen om de ontstane rotzooi op te ruimen.

Mensen zijn geneigd om te kijken naar hetgeen er tijdens de rit op die weg gebeurt. Dat de regeringen tijdens hun rit door het volk worden gadegeslagen is logisch. Dat men daarover oordeelt is ook begrijpelijk omdat men hoopt met het spuien van kritiek gemaakte fouten tijdig een halt te kunnen toeroepen. Dat is gebeurd bij de vorige regering. Volk en oppositie hebben vele malen kritiek geuit en aan de bel getrokken om een ramp te voorkomen. Men heeft niet willen luisteren en aan het eind van de rit was het land failliet. Bij de regering Venetiaan is er ook geadviseerd en geoordeeld. Aan het eind van de rit was het hen gelukt om het land uit de rotzooi te halen. Ook de huidige regering is niet perfect, ook zij maakt fouten, luistert naar niet capabele adviseurs en daarom wordt er geadviseerd en geoordeeld door volk en coalitie. Er wordt wel naar het volk en de coalitie geluisterd dus zouden ook zij het land weer gezond op de rails kunnen brengen. Kritiek uiten heeft dus zijn voordelen.

Toch is hier een kanttekening op z’n plaats namelijk hoe uit je kritiek, de manier waarop, is erg belangrijk. Laat de kritiek opbouwend zijn. We moeten proberen om niet uit te zijn op veroordeling maar op de redding. Deze woorden die Nelson Mandela een keer uitsprak, heb ik altijd gekoesterd en geprobeerd ernaar te leven: “Als je iets goeds ziet, geef dan een compliment. Als je iets foutiefs ziet, bied dan je hulp aan.” Jammer genoeg hoor en lees ik nooit een compliment, alleen kritiek en veroordeling en dat stimuleert niet. Als je voor de keus staat, kies dan steeds voor de rol van bemiddelaar en helper en niet voor die van aanklager. Gedraag je niet als een betweter of rechter. Ik denk dat elk humaan mens meer respect zal hebben voor compassie en het veel meer zal waarderen als je corrigerend en opbouwend optreedt naar iemand die een fout heeft gemaakt.

Beste mensen, probeer kritiek te geven vanuit compassie en liefde en niet om te oordelen en te veroordelen. Vervul de rol van bemiddelaar. Dat stimuleert de ander om zijn handelen te corrigeren. “Een oordeel hebben over een ander, is het verkrijgen van een gevoel van bevestiging in een leeg of beschadigd stuk in jezelf.”