Over 34 dagen is de aftrap van de WK-kwalificatie ontmoeting tussen Suriname en Cayman Island op Surinaamse bodem. Menigeen zou kunnen redeneren dat Natio vaker kwalificatiewedstrijden heeft gespeeld op eigen bodem, dus moet er nog meer aan de hand zijn. Deze keer krijgen de wedstrijden van de mannen voetbalselectie een speciaal tintje. Wat maakt deze wedstrijden dan zo interessant? Het interessante ligt in het feit dat professionele voetballers met Surinaamse ouders of grootouders, zich bereid hebben verklaard om voor Natio uit te komen. Vanwege de onlangs door de FIFA versoepelde maatregelen kan Suriname voortaan net als andere landen met een migratiegeschiedenis, deze voetballers inzetten.

Gebruikmakend van deze mogelijkheid, heeft de bondscoach plots een hele brede selectie. Afgaand op de reacties op social media, denkt menigeen dat Natio meteen gemetamorfoseerd is tot een voetbalreus in het Caraïbisch gebied. Deze gedachtegang zou misschien niet eens zo gek zijn geweest als de keuzeheer de gelegenheid had om enkele oefenwedstrijden af te werken met de totale groep. Er zijn namelijk spelers ertussen die al op het hoogste niveau hebben gespeeld, het klappen van de zweep kennen en erop gebrand zijn om eens een eindronde te spelen.

Vanwege de alles beïnvloedende Covid-19 pandemie heeft de groep die hier te lande actief is echter al heel lang niet getraind of gespeeld. De FIFA heeft tot nu toe vijftien spelers speelgerechtigd verklaard, van wie een vanwege een blessure niet inzetbaar is (M. Nelom) en een momenteel zonder club zit (Kelvin Leerdam). Het is niet bekend in hoeverre Leerdam zijn conditie op peil houdt. Als Gleofilo Vlijter en Ivenzo Comvalius aansluiten bij de groep, dan heeft de bondscoach de beschikking over: drie verdedigers ( vier, indien Leerdam fit is ), zes middenvelders, twee spitsen, drie vleugelspelers en een keeper.

Op enkele posities is de bezetting naar mijn mening nogal magertjes, maar misschien kunnen bepaalde profs op meerdere posities uit de voeten. Bij Barcelona hebben we onlangs gezien dat Ronald Koeman na het uitvallen van verdediger Ronald Araujo, in de verdediging heeft gekozen voor middenvelder Frenkie de Jong. Puur theoretisch (op papier) heeft Gorré een ploeg om 'u' tegen te zeggen, maar voetballen doe je niet op papier. De bondscoach heeft nu de immense taak om van de profs en de lokale amateurs een team te smeden. Deze opgave wordt bemoeilijkt door het gegeven dat Gorré nog steeds in het buitenland zit en de lokale competitie al bijna een jaar stil ligt. In aanloop naar de Nations League wedstrijden heb ik tijdens een paar trainingen kunnen zien dat Gorré een gedreven trainer is die het beste uit de spelers kan halen. Het is zeer de vraag in hoeverre diens assistent in staat is geweest om de honneurs zo goed mogelijk waar te nemen. Indien hij daar niet voldoende in geslaagd is, zou Natio-nieuwe stijl een anticlimax kunnen worden. Het gezegde: de ketting is zo sterk als de zwakste schakel, moet in deze zeker in gedachte gehouden worden.

Als het gedurfde experiment Natio-nieuwe stijl goed uitpakt, zou Suriname gewoon op de komende eindronde van het WK-voetbal aanwezig kunnen zijn. Dit zal het voetbal hier te lande een grote impuls geven, echter moeten we ook de lange termijn gevolgen in ogenschouw nemen. Hebben de voetbalautoriteiten al nagedacht over het natraject? Hoe zit het met de continuïteit van de toevoer van diaspora-spelers? Is er al een plan van aanpak voor de besteding van de financien die de nationale bond zal opstrijken, zodat de deelname aan het WK niet eenmalig blijft?

Hoewel de vooruitzichten veelbelovend zijn, zijn er nog veel vragen voor de lange termijn. Als de voetbalautoriteiten hier afdoende op kunnen reageren zal het draagvlak voor het plan beslist toenemen. Er moet duidelijkheid gegeven worden, zodat vooral het bedrijfsleven zich kan scharen achter de aanpak.