Het onverwachtse vertrek van de politicus Sergio Akiemboto op 5 januari 2021 als lid van DNA en als (bestuurs)-lid van de NDP heeft voor veel beroering gezorgd. De beroering nam alleen maar toe nadat Akiemboto - nog voor de haan 3 maal kraaide - terug kwam op zijn besluit.

Dat velen in de eerste maand van een nieuw jaar bij het dateren nog het oude jaar vermelden is niet ongebruikelijk. Belangrijker dan deze verschrijving is de intentie van de briefschrijver. In deze gaat het dan niet zozeer om de brief over het uittreden uit DNA, maar meer nog de brief waarbij Akiemboto de NDP de rug toekeert. Een motivering die hij met de wereld deelde.

Met expliciete en impliciete argumenten geeft Akiemboto aan het totale politieke bestel, maar vooral zijn eigen partij een veeg uit de pan. Hij geeft aan, op basis van een grondige zelfanalyse niet meer aan partijpolitiek te zullen doen. Er is geen twijfel dat zijn brief tot stand kwam na kalm beraad en rustig overleg. De beker was voor hem ten boorde gevuld.

Nadat enkele dignitarissen van het binnenland en de NDP-achterban uit Brokopondo op de politicus een beroep hadden gedaan – zoals het verhaal luidt -  ging hij overstag. Echter kan dit politieke vertoon slechts van invloed zijn op zijn terugkeer naar de partij, maar niet op zijn DNA-lidmaatschap. U komt aan een DNA-zetel, niet alleen door de stemmen van leden van uw partij, maar door de stemmen van het electoraat. Velen hiervan zijn geen lid van een politieke partij.

Maar als je na zo een vernietigende brief – nog in dezelfde maand – terugkeert in de groep van ‘ongeloofwaardigen’ maak jij jezelf ongeloofwaardig. Niet slechts Akiemboto’s geloofwaardigheid is ernstig aangetast, maar het politieke bedrijf krijgt wederom ten onrechte een smet op het blazoen.

Zelf was ik niet verrast met het uittreden van Akiemboto uit zijn partij. In een lokaal dagblad verscheen op 4 december 2020 onder de kop Akiemboto verdrietig om harde val Grassalco een frontale aanval van Akiemboto op de grijpgrage personen in zijn politieke omgeving.
Het moet je toch wat doen, dat nadat je met hart en ziel gewerkt hebt om Grassalco tot een gerenommeerd staatsbedrijf te maken, te moeten zien hoe door roofzucht van enkelen gewetenlozen - kennelijk uit zijn partij – het bedrijf  (weer) een failliete boedel wordt.  

Concessiegebieden waar – na een investering van vele miljoenen - grote goudvoorkomens werden vastgesteld, gingen naar particulieren i.p.v. naar Grassalco. Deze nationale roof van onze collectieve rijkdommen door enkele onverzadigbaren, doet pijn. Moeten deze gebieden niet worden onteigend en teruggegeven worden aan het bedrijf, zodat de opbrengsten het hele volk ten goede komen?

Akiemboto onderkent dat het geven van de royalty’s van het bedrijf als onderpand voor de Oppenheimerleningen  een zware klap geweest is voor het bedrijf. In een land waar normen steeds meer vervagen heeft Akiemboto ons geen goede dienst bewezen door ‘A’ te verklaren en nu ‘B’ te doen.

De voorzitter van DNA heeft gesproken en het ziet er niet naar uit dat Akiemboto de DNA-zetel zal behouden. Uit de geschiedenis kunnen we lessen leren. Daarom het volgende voorbeeld.
Wat in 1969 begon als een onderwijsstaking mondde enkele maanden later uit in een massale werkneerlegging van tenminste 47 bonden. Een “stille omgang” die de onderwijsgevenden op 12 februari 1969 hielden en die veel indruk maakte was voor premier Jopie Pengel voldoende reden om de volgende dag om 14.00 uur de portefeuilles van alle ministers aan gouverneur Johan Ferrier aan te bieden. 

De NPS waar Pengel voorzitter van was, kon bogen op een ruime meerderheid in het parlement. Van de 39 zetels behoorde 23 tot de coalitie. Op grond van deze getalsverhoudingen dacht Pengel de zaak politiek op te lossen. Valt het kabinet dan zou hij als eerste worden gevraagd om een nieuw kabinet te formeren. Althans dat dacht hij. Toen dat verzoek uitbleef, bezocht de demissionaire minister Kraag enkele dagen later– namens – premier Pengel gouverneur Ferrier met het verzoek de aangeboden portefeuilles weer aan hem ter beschikking te stellen aangezien het kabinet o.l.v. Jopie Pengel nog steeds kon bogen op de meerderheid in het parlement. 

Om 3 redenen weigerde gouverneur Ferrier tot teruggave van de portefeuilles:
- de maatschappelijke rust zou niet terug keren; integendeel;
- het was Ferrier bekend dat spoedig iets politiek-ingrijpends zou gebeuren;
- Ferrier had Den Haag reeds op de hoogte gesteld van de val van het kabinet Pengel en er werd al een interim-kabinet geformeerd.

Wat het uiteindelijke besluit over de DNA-zetel van Akiemboto ook mag zijn, politieke machthebbers moeten zich realiseren dat wij elke dag bezig zijn ons constitutioneel recht te schrijven. Laat het geen zig-zag geschiedenis worden, maar één waar consistent-handelen  de boventoon  voert.
Voor Akiemboto geldt vandaag wat jaren geleden gold voor Pengel: Bezint eer gij begint.

Hans Breeveld