Wie schrijft die blijft

Bijna eenieder binnen onze samenleving is opgegroeid met verhalen die verteld werden thuis, op school of in vriendenkringen. Eenieder zal weleens de welbekende Anansi tori’s hebben gehoord. We kennen zo een beetje de Tori man’s tussen ons. En zo kunnen we doorgaan met verschillende verhalen in diverse genres. Wat we echter missen is dat we in Suriname niet echt een schrijfcultuur hebben ontwikkeld waarbij wij allerlei zaken vastleggen. We hebben wel een opinie over tal van onderwerpen die op bepaalde momenten opduiken.

Op literatuur gebied mogen we opmerken dat we tekort schieten in het opbrengen van een stuk motivatie om te schrijven. Er zijn heel wat auteurs geweest die allen hard hebben getimmerd aan de weg om ons te brengen naar het literaire niveau waar we nu zijn. Middels hun publicaties hebben zij een bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de Surinaamse literatuur. We denken hierbij aan de klinkende namen als Cynthia McLeod, Rappa, Clark Accord, Albert Helman, Bea Vianen, Edgar Cairo, Astrid Roemer en zo kunt u de lijst verder aanvullen. Tegenover een schrijfcultuur bestaat er ook een leescultuur. Helaas missen we dit laatste ook. Wij Surinamers lezen niet vaak literatuur.

Het schrijven is niet alleen weggelegd voor een bepaalde groep mensen. Het schrijven is een manier om gedachten uit te drukken in woorden en dit vast te leggen. Het geschreven woord is een prettige mogelijkheid om je zelf te kunnen uiten. Dit alles kan men in een later stadium laten publiceren voor het grotere publiek. Papier is geduldig zegt men. Het schrijven houdt je als mens dus scherp. We moeten schrijven om anderen te prikkelen en niet om te kwetsen.

Vanwege de overheid en eventueel particuliere partners zouden verdere initiatieven genomen kunnen worden om het schrijven bij vooral de jongeren te helpen bevorderen. We kunnen denken aan het regelmatig houden van onder andere schrijfwedstrijden. De school is verder de beste plek om de leerlingen te stimuleren om te schrijven en zich te verdiepen in de literatuur. Ouders kunnen ook heel veel bijdragen aan het stimuleren door bijvoorbeeld erop toe te zien dat hun kinderen zich liever verdiepen in een boek in plaats van de hele dag bezig te zijn met een mobiele telefoon. Het laatste is een passieve vorm van bezig zijn.

Wij Surinamers beschikken over talent op allerlei gebieden. Met de juiste stimulans en begeleiding, kunnen we altijd en overal doorbreken en onze stempel drukken op positieve gebeurtenissen. Dit is vaker bewezen in de achter ons liggende periode vooral op het gebied van sport. Waarom zouden wij dan niet vaker kunnen doorbreken op literair gebied zowel nationaal als internationaal?

Wie weet dat ooit eens de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend kan worden aan een Surinaamse schrijver.

Alvorens dat bereikt wordt, zullen we in de pen moeten klimmen want uiteindelijk wie schrijft die blijft…


Ashween Ramdin