Toerisme in crisis, back to basics

We denken hierbij direct aan de plantages Bakkie en Frederiksdorp en het Peperpot Natuurpark in Commewijne zelf, maar ook aan gebieden als CSNR, Bigi Pan en het Galibi Natuurreservaat die allemaal een enorme economische potentie hebben als toeristische trekpleister. Het is te hopen dat de overheid deze handreiking naar Noord Commewijne als een boost ziet om de sector toerisme die door opeenvolgende regeringen als een weeskind is beschouwd, een voorname plaats op de politieke agenda te geven.

Maar in de eerste plaats is het belangrijk te weten welke kant we willen opgaan met toerisme en vooral welk soort toerisme we willen verkopen. Want terecht is de opmerking dat we geen consequente definiëring hiervan hebben. Is dat cultuur, natuur of doen we aan eco-toerisme? Heel behulpzaam daarom is de visie en missie die voor het eerst na jarenlang geroep uit het veld is geformuleerd door het Ministerie van HIT in zijn begroting van 2020 namelijk: "Visie: Suriname behoort tot de nieuwe top natuur, cultuur toerisme destinaties. Tegelijkertijd is de toerisme industrie de katalysator van een duurzame sociaal economische groei en ontwikkeling van ons land."

Volgens het Nationaal Strategisch Toerisme Plan 2018-2030 zal ons land tegen 2030 moeten zijn uitgegroeid tot de nieuwe top natuur-cultuur toerisme destinatie van Zuid-Amerika en het Caribisch gebied. Een lijvig document geproduceerd door het veld zelf dat inderdaad als houvast kan dienen om de sector te transformeren naar een echte industrie. Waar deze sector met haar grote economische en sociaal-maatschappelijk spin off effect wereldwijd de op drie na grootste industrie is, staat de ontwikkeling van het toerisme in ons land helaas nog in haar kinderschoenen.

In het Caraïbisch gebied is toerisme de voornaamste deviezenverdiener en werkverschaffer en wordt gezien als de belangrijkste ontwikkelingspijler op middellang- en lang termijn. Zo vitaal is de sector voor de Caraibische economie met enkele landen die behoren tot de meest van toerisme afhankelijke landen ter wereld. De exportrevenues voor de regio bedragen ruim 52% (40% in 14 van de 21 landen en meer dan 80% in 8 landen). Tot de dwergen in het rijtje behoren de grondstofproducenten als Suriname, Guyana en Trinidad met een gem. BBP aandeel van respectievelijk 3.2%, 1.8% en 4.8%. Wij scoren dus in ieder geval hoger dan ons buurland vanwege ons ietwat beter ontwikkeld toeristisch product.

Covid-19 heeft de wereld op zijn kop gezet en de economie inclusief de toerisme industrie zware klappen toegebracht. De United Nations Tourism Organisation (UNWTO) heeft de impact hiervan omschreven als "de ergste crisis voor het toerisme sinds 1950". Voor 2020 was de prognose als gevolg van het stil gekomen reizigersverkeer een verlies van inkomsten tussen de US$ 910 miljard  en US$ 1.2 biljoen met 100 tot 120 miljoen directe banen in gevaar. In onze regio en ook in ons land zijn de gevolgen al een jaar funest: gedwongen afvloeiing van hotelpersoneel, inkorting werktijd of salaris inkorting vanwege afnemende opbrengst en toenemende kosten.

De wereldorganisatie heeft inmiddels berekend dat met de 70% afname van international arrivals wereldwijd over 2020, we teruggaan naar het niveau van 30 jaar geleden! Geweldige daden hoeven we gelet op de financiële beperkingen niet te verwachten op kort termijn. Het is echter zaak dat de regering deze dubbele crisis goed gebruikt om het institutioneel kader voor de sector nu eens eindelijk op spoor te brengen dit jaar en de Toerismewet en de Toerisme Autoriteit in stelling brengt. Dit zal een grote verademing zijn voor de sector en zeker een prikkel voor andere entrepreneurs als de dappere pioniers van Noord Commewijne.

Gestadig doorwerken aan de standaarden en minimumvoorschriften binnen de dienstverlening (accomodaties, klantvriendelijkheid) en het opvoeren van de bewustwording vanaf de schoolbanken voor deze duurzame groeipool zijn niet bepaald zaken die kapitalen kosten; gewoon ijver en creativiteit. De Covid-19-pandemie geeft ons in ieder geval de gelegenheid om in de noodgedwongen rustpauze de rol van toerisme te herdefiniëren in relatie tot haar bijdrage aan mens en natuur. Maar ook de ruimte om gerichte stappen te maken naar een meer duurzame en inclusieve toerisme met voordelen voor eenieder.