Brunswijk vond dat hij voor beleidszaken op de persconferentie is en niet over dit soort kwesties. Hij was ook niet happy met de vraag over één van zijn dochters die uit Nederland is gekomen. Die is op Zanderij uit de rij gehaald, heeft een speciale behandeling gekregen en mocht in thuisquarantaine. Brunswijk deelde mee dat de gezinnen van de president en vicepresident privéleges hebben. Hij begrijpt niet waarom zulke vragen worden gesteld. Hij ziet het als een persoonlijke aanval op hem, ook al hebben journalisten ter plekke geprobeerd hem uit te leggen dat er niks mis is met de vraag. Als het zo doorgaat, wil de vp helemaal geen vragen meer beantwoorden van de journalist in kwestie. Als alle gezinsleden een VIP-behandeling krijgen, zullen de instanties het erg druk hebben met de bijkans 100 gezinsleden... van de vp.

Maar vierde macht voor de pers in Suriname klopt absoluut niet. Journalisten zijn ook geen oor, oog noch het geweten van de natie. In het trias politica-systeem is het ideaal dat de wetgevende (parlement), uitvoerende (regering) en de rechterlijke macht elkaar in balans houden. De vierde macht zou moeten inhouden dat de pers de regering, De Nationale Assemblee en de rechterlijke macht zou controleren. Dat is absoluut niet het geval. De rechterlijke macht is nauwelijks toegankelijk voor de media en de beloofde woordvoerders komen maar niet. Transparantie bij de regering laat ook veel te wensen over. Journalisten horen gewoon hun werk te doen en het publiek zo goed mogelijk te informeren over nieuwswaardige feiten, analysen en duiding van het nieuws. We hebben al genoeg machtswellustelingen in het land, dus journalisten moeten liever met beide benen op de grond blijven.

Hopelijk voelt de vakbeweging, die ook als de vierde macht wordt betiteld, zich niet beconcurreerd. Maar daar is door partijpolitiek een behoorlijke versnippering gekomen. Belangen van werknemers zijn allang ondergeschikt gemaakt om partijpolitieke doelen te bereiken. De vakbeweging is door verdeeldheid een tandeloze tijger geworden. Misschien is wel de diaspora-gemeenschap de vierde macht aan het worden. In elk geval is er nu een diaspora-ambassadeur beëdigd voor Nederland.

Intussen tikken de laatste uren van dit verschrikkelijke schrikkeljaar door. Een jaar waarin Covid-19 de intrede deed in Suriname, waarbij we 6.013 infecties hebben geregistreerd en tot nog toe 120 levens te betreuren zijn geweest. Bij de uittrede van 2020 worden we geconfronteerd met de tweede golf. De verkiezingen in mei leken een lichtpunt te zijn, maar het verliezen van vertrouwen in een crisis is het ergste wat een volk kan overkomen. President Santokhi is echter optimistisch. In februari ziet hij al lichtpunten en hij gelooft er heilig in dat hij het land zal redden. Hopelijk ziet de president ook de vele brandhaarden die ineens een groot vuur kunnen worden. Maar in deze tijd van het jaar is het beter om de riethalm van hoop positieve energie te geven opdat het volk nog meer lijden kan worden bespaard - ook al dient een nieuwe vierde macht - het IMF - zich aan.

Nita Ramcharan