Aan de rand...

Kan 't zijn dat we aan de rand van het ravijn staan?
We hebben in de film allemaal wel eens gezien hoe iemand groot gevaar ontloopt, door hard weg te rennen en vervolgens plotseling bij een ravijn te staan. Hij kan niet verder. Het gevaar komt dichterbij, en hij staat aan de rand van het ravijn. "Stuck between a rock and a hard place", zegt de Amerikaan.

Wel, hetzelfde gevoel bekruipt me nu alweer enige tijd.
We zijn hard weggelopen van het Paars Gevaar. Eindelijk waren we samen zover om als natie te laten weten, dat het zo niet verder kon gaan. De regering Santokhi, kreeg het vertrouwen. Hoewel.........men zich kan afvragen of dat de juiste formulering is. Kreeg men het vertrouwen of was het gewoon kiezen tussen twee kwaden en kwam het "minst kwade", als winnaar boven drijven.

Intussen leven we alweer een tijd in die nieuwe werkelijkheid van "het minst kwade".
Misdaden uit het verleden worden aan de kaak gesteld, meer dan er routes naar oplossingen voor de vele problemen in het land aangeboden worden. En natuurlijk, "ze zijn er net"..."geef ze tijd"...
Maar we zien een herhaling van zetten, meer dan een zoeken naar, en vinden van echte oplossingsrichtingen. Daar kan niemand de ogen voor sluiten.
We bevinden ons intussen aan de rand van het ravijn. Verwond door het Paars Gevaar zijn we weggevlucht om nu aan de rand van het ravijn nog een trap op onze verwondingen te krijgen.
Pijnlijker en hopelozer kan het bijna niet worden.
Of toch wel?

Er zijn veel zaken die me zorgen baren. De economische situatie in het land, de daarmee samenhangende armoede, omstandigheden in de ouderenzorg, Covid, het verdwenen moreel kompas, noem maar op.
Wat mij betreft neemt in deze opsomming, die erg lang kan zijn, de verhouding tussen etnische groepen in het land een cruciale plaats in.

Suriname is een prachtig land. Niet in het minst omdat zoveel verschillende etnische groepen altijd kans gezien hebben vredig samen te leven. Bij tijd en wijle wordt door de politiek in deze vredige verhoudingen geroerd in het eigen belang. Tot op heden heeft dat, voor zover ik kan zien, niet echt tot blijvende verstoorde relaties geleid. De kracht van medemenselijkheid overwon.

Nu lijkt weer een periode aan te breken, waar de "etnische kaart" gespeeld wordt. Groepen worden tegen elkaar opgezet, de polarisatie tussen etnische groepen neemt toe. Als u het nog niet weet, nodig ik u uit wat tijd te besteden aan het bestuderen van Facebook, en reacties op bepaalde artikelen. Het is schrikbarend wat daar allemaal de revue passeert.

In deze periode roeren in etnische verhoudingen is riskant. Het land verkeert in deplorabele staat. De meerderheid heeft veel reden tot klagen, is boos en pinaart. En juist deze omstandigheden vormen een uiterst vruchtbare voedingsbodem om etnische polarisatie te faciliteren.
Laten we dus niet met vuur spelen.
We hoeven maar bij de buren te kijken om te zien, dat we heel voorzichtig moeten zijn.
Want als de geest van "etnische polarisatie" uit de fles gekropen is, is ie nauwelijks te motiveren om terug te kruipen.

Ik mag hopen dat we ons realiseren dat de meesten van ons, verwond en met pijn aan de rand van het ravijn staan. We zullen elkaars wonden moeten verzorgen, moeten aansterken en blijven staan, daar aan die rand van het ravijn. We kunnen geen zout in elkaars wonden smeren.
We moeten blijven zoeken naar ons eigen moreel kompas en ons daardoor laten leiden, anders dan ons door "kompaslozen" te laten manipuleren.
We zullen ons "eigen zelf" moeten zoeken en vinden.
We zullen onze gemeenschappelijke belangen moeten zien, en ons daarvoor inzetten, anders dan ons voor karretjes met belangen van anderen te laten spannen.

Als we deze opgaven kunnen volbrengen, zullen we ons langzaam maar zeker weer bij het ravijn vandaan kunnen trekken. Het alternatief is met elkaar het ravijn in donderen...

I.H.Verwey