Communicatie oftewel 'communicare' vanuit het Latijns terug vertaald naar het Nederlands, betekent 'iets gemeenschappelijks maken.' Om iets samen te kunnen maken is het komen tot een wederzijds begrip van eminent belang. En het komen tot een wederzijds begrip is gebaseerd op verschillende belangen die door middel van communicatie kenbaar worden gemaakt. Deze wensen dienen, omwille van de redelijkheid, rekening te houden met het eigen belang en het belang van de ander of anderen en vice versa.

Wanneer men alleen al begrijpt dat alle belangen even belangrijk zijn, bestaat er al een gezonde basis om gezamenlijk op te kunnen bouwen.

Dit wederzijds begrip omvat al een vanzelfsprekende gedragscode die het gemeenschappelijke standpunt tevens uitgangspunt vormt voor een harmonieus geheel, waarbij men zich richt op gemeenschappelijke vooruitgang en stabiliteit.

Enkele belangrijke principes die behoren tot deze vanzelfsprekende gedragscode zijn onder andere;

– Het kennen en dragen van de eigen verantwoordelijkheid.

– Het erkennen en toegeven van wanprestatie of verrichtte malversaties en bovenal geen deel hiervan te willen zijn.

– Het kunnen herkennen en erkennen van een gezonde evenwicht tussen het eigen belang en andermans belang.

Er zijn meerdere principes, maar de leidraad in deze is dat de 'mindset' of mentaliteit voor deze gedragscode in Suriname veelal ontbreekt, omdat de vereiste tevens normale beschaving en de daarbij behorende zelfreflectie helaas ontbreekt, bij juist degenen die het behoren te hebben. Men kent het verschil tussen empathisch en apathisch zijn niet eens meer en wat erger is, is dat er ook groepen mensen zijn die aan deze vorm van omgangsnormen waarde hechten.

Dit gebrek aan een fundamenteel kader van normen en waarden dient uiteindelijk als voedingsbodem voor het in stand houden van een gemeenschappelijke wurgklem van continuerende stagnatie en achteruitgang. Waarom? Omdat de algemene communicatie een basis heeft dat onder het normale uitgangspunt van de reeds genoemde gedragscode ligt. En dat merken we aan de type onderwerpen waaraan de gemeenschap aandacht besteedt, en de wijze waarop men over deze onderwerpen communiceert. Hierbij is duidelijk merkbaar dat men geen onderscheid maakt tussen meningen en feiten. Opsommend mogen we tot nog toe concluderen dat we te maken hebben met een laag bewustzijn omdat we nog steeds moeten discussiëren over zaken die ethisch vanzelfsprekend zouden moeten zijn.

Wanneer bijvoorbeeld de huidige vicepresident aangeeft dat de nieuwe regering populistisch is omdat verwezen wordt naar de oorzaak van de huidige financiële crisis en dat dat niet op waarheid berust, is dat een mening van hem omdat zijn stelling niet in de feitelijke weergave van omstandigheden terug te vinden is. Het terug traceren eindigt uiteindelijk bij het individueel voorstellingsvermogen, wat dus niet op een objectief-gemeenschappelijk niveau vastgesteld kan worden.

 

Het is weliswaar een feit wanneer de nieuwe regering terecht deze statement maakt, omdat het kasreserveschandaal en de beoordeling van Fitsch vast is komen te staan, en dit is voorafgegaan door een  onderzoek waarbij men dit op gemeenschappelijk niveau, cijfermatig binnen een bepaalde tijdlijn en ruimte terug kan traceren.  

Onze aandacht bepaalt onze communicatie en onze communicatie bepaalt onze realiteit. Willen we naar een hoger bewustzijn, dan zullen we enerzijds helaas genoodzaakt zijn om voor een deel, omwille van een heropvoeding, de ongesproken gedragscodes bespreekbaar moeten maken.

Anderzijds zullen wij als gemeenschap (de media, het onderwijs, het bedrijfsleven) de invloed van deze onderwerpen sterk moeten beperken door het onderscheid tussen meningen en feiten te leren herkennen, met als doel te filteren wat constructief toelaatbaar is en wat niet. De gemeenschap zal naar gelang van tijd dan alleen kunnen reageren op -, of redeneren en denken over zaken die het geheel naar het hoger bewustzijn voeren.