Privé-, partij-, en 's landsbelang 

Deze dagen zijn spannend. Binnen diverse politieke partijen geschiedt nu de finale keuze en rangschikking van de kandidaten. Iedereen gaat er op zijn eigen wijze mee om. De één probeert zijn standpunten en achterban nog iets op te poetsen, terwijl de ander dwars door het corona-gevaar net iets dichterbij diegene die de besluiten moeten nemen, probeert te komen.

Als DNA-kandidaat van de VHP deel ik graag mijn 'thuisverhaal'. Rekeninghoudend met de opstelling van zij die (voor nu) gekozen zijn en de gevoelens van hen die (voor nu) niet op de lijst staan. Het concept van aspirant kandidaten is wat mij betreft ongunstig gekozen. Als organisatie in transitie zit je namelijk reeds met change management. Dit proces is ongoing en eist 1x24 uur aandacht. Nu zadel je jezelf op met expectations-management. Denk dan niet slechts aan de verwachtingen van meer als 100 aspirant kandidaten, maar pas gerust het multiplier effect hierop toe en zie daar een energie vretende put van incidenten managen, lijmen van relaties en de noodzaak om mensen tevreden te stellen. Nu lijsten in de media circuleren, die niet definitief zijn, is er jammer genoeg een variabel extra in het bovengenoemde multiplier effect. Oeps, daar trek je zelfs nog een chantagepleister mee los.

Het samenstellen van de kandidatenlijst is bij uitstek een moment om het democratische gehalte van een partij te meten. Gesteld mag worden dat de voorwaarden om te worden verkozen niet altijd even duidelijk zijn voor eenieder. Er zijn harde werkers binnen de partij die op hun eigen manier een bijdrage leveren. Sommige reeds jaren en weer andere een paar maanden, weken of dagen. Zichtbaar en onzichtbaar brengen zij stuk voor stuk bijzondere offers. Empathie is begrijpen dat de kandidaat die niet gekozen is het gevoel kan hebben dat zijn of haar bijdrage wordt miskend of dat diens kans om Suriname te dienen nu wordt ontnomen. 

Elk individu zal van nature zijn of haar eigen belang formuleren en behartigen. Een basisbehoefte van de mens is zekerheid. Mensen richten letterlijk hun leven in op basis van hun dromen, inzet en verwachtingen. Daar ligt een stuk privé belang dat niet mag worden miskend. Stellen dat er niets aan de hand is kan worden opgevat als ernstige bagatellisering van dit belang. Vermeldenswaard is dat daar nu op wordt ingespeeld door onder andere persoonlijke gesprekken met aspirant kandidaten.

Het is een prerogatief van de daartoe aangewezen deskundige commissie om kandidaten te selecteren en een oordeel te vellen. Zodanig oordeel dat de partij in een dusdanige positie wordt gemanoeuvreerd waarbij verkiezingswinst de uitkomst is. Dit is een ultiem partijbelang tijdens verkiezingen. Daartoe werkt men met de beschikbare kandidaten. Er zullen zich wel altijd op het laatste moment enkele potentieel sterke kandidaten aanmelden of uit de kast worden gehaald. Er zijn echter slechts 51 DNA plekken. De les is de interne organisatie beter hierop voor te bereiden en de communicatie aan te scherpen. Daardoor schep je een realistisch verwachtingspatroon bij aspirant kandidaten en waarborg je tegelijkertijd het partijbelang.

Ik ben gelukkig deel van een politieke partij waarbij een plek op de lijst geen vanzelfsprekende resultante is van hard werken alleen. Specifieke talenten, intern en extern draagvlak, gender, ras, leeftijd en scholing, ja alles wat Suriname is en heeft, verdient een plek. Als ik dus nu zeg dat er geen ontevreden mensen zijn, dan doe ik de waarheid geweld aan. Belangrijk is echter dat door al deze uitdagingen het bij de VHP kandidaten en de rest van de samenleving, steeds beter doordringt waar wij met z'n allen mee bezig zijn. Suriname redden. Dat is 's landsbelang. 

Suriname kan zich simpelweg geen continuering van het huidig beleid permitteren. Er zullen dus keuzen moeten komen die dit kunnen waarborgen. "Koste wat koste" is het adagium. Wijs is mee te nemen het Engelse gezegde 'Everybody wants to go to heaven, but nobody wants to die'. Wij moeten de partijdoelstellingen bereiken. Dit, terwijl wij stilstaan bij het voorbeeld welke we nalaten voor onze jeugd, van wat politiek nou eigenlijk is. Want ook dat is 's landsbelang. De kreet "politiek is vies" komt echt niet uit de lucht vallen. Het zijn onze specifieke gedragingen als politici (in spé) die dit in stand helpen houden of doen afbrokkelen. A boskopu na lobi.