Column: Ibrahim Afellay

Ik kijk wel regelmatig naar voetbal, maar ik ben geen voetbalfanaticus. Vroeger ging ik met mijn zoontje naar de wedstrijden van Feyenoord. Het is een bijzonder gevoel om een wedstrijd in een groot stadium live mee te maken. We waren altijd voor Feyenoord.

Nu stelt Feyenoord niet veel voor. Tegenwoordig volg ik niet zozeer een club, als wel sommige individuele spelers. Natuurlijk ben ik altijd blij voor onze Surinaamse jongens die op het veld staan. Maar de laatste tijd volg ik een jonge Marokkaan in zijn carrière, Ibrahim Afellay.

Ik dacht: ik wil me aanmelden bij zijn fanclub en vond warempel de website
www.ibrahimafellay.tk Die website wordt gemaakt door ene Claudia. Ze schrijft: “De website wordt niet onderhouden door Ibrahim en ik heb zelf ook geen contact met hem, ik kan je persoonlijke vragen ook dus niet beantwoorden.”

Jammer Claudia, ik had nog zoveel persoonlijke vragen voor Afellay.
Afellay is zo jong - hij had mijn zoon kunnen zijn - maar zijn karakter is zo volwassen. Deze Marokkaan leeft in een samenleving waar elke dag gekankerd wordt op moslims en Marokkanen. Tijdens de Wereld Kampioenschappen in Zuid-Afrika waren er verkiezingen aan de gang in Nederland. Een journalist vroeg hem wat hij vond van Wilders. Zijn hele lichaamstaal sprak een afkeer uit: “Die ken ik niet,” zei hij op een toon van “Die wil ik ook niet kennen.” Sommige reporters vroegen zich af: “Kent hij Wilders echt niet?” Maar zij begrepen zijn lichaamstaal niet waarmee hij een duidelijke boodschap gaf.

Daarmee toont hij karakter. In een interview met het Eindhovens Dagblad zegt hij: “Het raakt me gewoon dat er zo tegen mijn volk wordt aangekeken. Als er ergens een groepje Marokkanen binnenkomt, zie je dat mensen hun blik afwenden of zich afvragen: wat doen jullie hier? Als je dat voelt, dat is zó erg.”

Het is prachtig om te zien wat hij in een wedstrijd kan met de bal. Het is altijd genieten om hem te zien spelen. Maar zijn persoonlijk verhaal is ook zo inspirerend.
Zijn vader is gestorven toen hij negen jaar was. Hij praat erover met een brok in zijn keel. Zijn moeder heeft hem alleen opgevoed. Zijn moeder betekent alles voor hem.
Bij zijn presentatie in Barcelona zag ik foto’s van hem, zijn trotse moeder en zijn broer Ali. De moeder had haar hoofddoek op. De pers sprong erop, want nooit eerder was een voetballer gepresenteerd bij Barcelona met een hoofddoek-dragende moeder.

Op YouTube zie je beelden van hem als een onwennige jongeman bij een grote club. Bij zijn debuutwedstrijd ging het niet goed tussen hem en de keeper van Barca. Afellay deed iets fout en in een grappig filmpje zie je de keeper tegen hem uitvaren in het Spaans. Afellay kijkt met een verbouwereerd blik van: “Ik versta geen Spaans. Ik weet niet wat je zegt.” Arme jongen.
Maar hij herstelde zich snel, scoorde zijn eerste doelpunt in een wedstrijd tegen Almeria en gaf in een cruciale wedstrijd tegen Real Madrid de beslissende voorzet aan Messi, die dan scoort.
Afellay is er vol van: een kleine jongen bij een wereldclub. Hoe zal het de eerste keer geweest zijn in de kleedkamer, zittend naast Messi, de grootste voetballer van de wereld? Volgens mij twijfelde hij: “Hmm, zal ik Messi om een handtekening vragen of gaat hij dat gek vinden?”

In een interview vertelt hij hoe het na een wedstrijd eraan toe gaat. Spanje is een groot land. Na een wedstrijd stappen de spelers direct op het vliegtuig terug naar Barcelona. Als ze ’s avonds spelen, dan zijn ze al gauw om 4 uur ’s avonds in bed. Waar andere spelers dan in bed stappen bij hun vrouw, wordt Affelay opgewacht door zijn moeder, die een warme kop chocolade voor hem klaar heeft staan.

Ik stel me voor dat het is als vroeger, toen hij nog vijftien was en terugkwam van de wedstrijd Jong PSV en de Maastricht Boys.
Zijn moeder vraagt: “Hoe ging het?”
Afellay: “Goed, ma. Ik ben moe. Slaap lekker ma.”
Morgen moet hij weer fit op, maar dan is het niet Jong PSV tegen Maastricht Boys bij de jeugd-amateurs, maar FC Barcelona tegen Manchester United in de Champions League.
Voor zijn moeder maakt het niets uit.
Zij streelt hem door zijn haar en zegt in het Marokkaans: “Slaap lekker mijn jongen.”

(Sandew Hira)