Er blijkt een toenemende belangstelling te bestaan voor deelname van religieuze organisaties aan de politieke besluitvorming in Suriname. Een onlangs opgerichte politieke partij met aan het hoofd een religieuze leider is daar een voorbeeld van. De reden die wordt gegeven voor de oprichting van deze partij is dat Suriname dienstbare leiders nodig heeft die het land onbaatzuchtig zullen dienen. Hier rijst de vraag of het samengaan van kerk en politiek en de daarmee samenhangende invloed van religie op de wijze waarop de staat de samenleving inricht en de politieke besluitvorming, mogelijk een bedreiging zou kunnen vormen voor de beleving van godsdienstvrijheid in Suriname. 

De relatie tussen kerk en staat kan problemen veroorzaken voor het recht op godsdienstvrijheid. De vrijheid om een godsdienst te hebben, houdt namelijk in dat de regering zich niet mag mengen met kerkelijke aangelegenheden, dat regeringen die een officiële godsdienst aanhangen die niet mogen opleggen aan anders gelovigen in hun land, dat een regering een godsdienstige overtuiging geen voorkeursbehandeling mag geven of een bepaalde religie of godsdienstige overtuiging verbieden. Dit is niet altijd het geval zoals de volgende voorbeelden illustreren. Sommige landen verbieden specifieke religieuze groeperingen. Zo zijn de Jehova’s Getuigen verboden in Indonesië, vanwege volgens de Indonesische regering “hun agressieve evangelisatie methode waarop zij anderen willen overhalen zich aan te sluiten bij hun geloof”. In Afrika bepalen de constituties van Mauritanië, Libië en Somalië dat de Islam de staatsgodsdienst is. In Sudan dient alle wetgeving in overeenstemming te zijn met Islamitische voorschriften. Wanneer de dominante godsdienst niet tolerant is tegenover godsdienstige minderheden kan dit leiden tot een beperking van de godsdienstvrijheid van deze minderheden.