Ons geliefd land, ‘mama Sranan’, kent mensen die de juiste aandacht verdienen. Naast degenen die lichamelijk en geestelijk gezond zijn, voor zichzelf kunnen opkomen en, al dan niet moeiteloos, kunnen aangeven wat de eigen behoeften zijn, bestaat er een groep mensen die niet volledig kan voorzien in de eigen behoeften. Het betreft kinderen met een beperking, zowel geestelijk als lichamelijk.

Kinderen met een beperking worden vaak verborgen gehouden voor de buitenwereld. In veel gevallen zijn er gevoelens van schaamte, schuld, teleurstelling, boosheid en onmacht bij ouders of verzorgers van deze kinderen. Het hebben van een kind (of kinderen) met een beperking ligt enorm gevoelig. Het lijkt in veel gevallen te pijnlijk om over te praten. Er kan gerust gesteld worden dat er in onze cultuur nog steeds een enorm taboe rust op het bespreekbaar maken van dit onderwerp.

Waar taboes zijn, leven gedragsregels die ons in hun greep houden. We lijken taboes te eren en doen er alles aan om maar niet buiten de boot te hoeven vallen, om maar niet bedolven te  raken onder de lading kritiek van anderen. We zwijgen uit zelfbehoud of praten zo min mogelijk over het kind met een beperking. Stiltes die oorverdovend en ook nog eens pijnlijk en ongezond kunnen zijn voor het kind en, uiteindelijk, het gezin als systeem. De kwaliteit van het huwelijk of de relatie wordt door deze benaderingswijze vaak negatief beïnvloed. Een andere aanpak van de algehele situatie zou voor meer evenwicht en balans kunnen zorgen en het gezin meer in de eigen kracht kunnen brengen.

Door weg te kijken, doen wij zowel het kind als onszelf tekort. Door weg te kijken, kunnen wij kansen op goede hulp van specifieke organisaties of instellingen mislopen. Het aanvaarden van hulp is geen teken van zwakte, het is een teken van moed.

Instellingen die zich inzetten voor kinderen met een beperking zijn van enorme waarde. Dergelijke organisaties verdienen meer aandacht en steun, juist vanwege het feit dat zij werken met één van de meest kwetsbare groepen in onze samenleving. Ze hebben oog voor het vergeten kind, maar hebben als organisatie onze hulp hard nodig. Materieel en immaterieel.

Wij kunnen elkaar op eenvoudige wijze helpen. Daarnaast laat de algehele welvaart van een land zich óók kenmerken door goede en stabiele gezondheidszorg. Een natie mag nog zo vooruitstrevend en succesvol ogen voor de buitenwereld, zonder goede aandacht voor degenen die minder zichtbaar zijn, is er geen sprake van rechtvaardigheid. De mate van respect en waardering voor ‘de sociaal zwakkeren’ komt tot uiting in de (hoogte van de) uitkering van subsidies. De zorg is één van de belangrijkste pijlers van ons Suriname. De zorg verdient onze zorg.

Laten wij de kinderen niet vergeten en laten wij vergeten kinderen niet slechts op te zoeken wanneer het ons uitkomt. Kinderen met een beperking verdienen erkenning en waardering, zij verdienen een leven buiten de schaduwen van de maatschappij. Worden zij door ons uit de donkere hoek gehaald, laat dat dan zijn omdat ze daar recht op hebben en niet omdat hun bestaan nodig blijkt te zijn voor de verlichting van het bestaan van een ander.